Aauwe bekende

Es ie dur de zaol lup
wor ‘t-ie zomar hard begroet.
‘Jan, wè is dè lang geleeje.
Gee mi jou nog alles goed?’

Iets onzeker lacht-ie
en blef dan vertwijfeld staon.
Volop denkend kikt ie dan
die eandere miens goed aon.

‘Ge bent nog niks vereanderd.
Alleen oew haore zijn vort grijs.
Jan, wè mooi dè ik oe tref hier.
We worre oud en wijs.’

En Jan die lup te denken:
Waor kent die miens mijn van?
Hij zuukt in zun gedachten,
waor hij niks veine kan.

‘Ge mot me toch ‘s helpe.
Want ik hè oew nie herkend.
Ken-de mijn van schôl nog?
Want ik wit nie wie gij bent.’

‘Och Jan, mun beste kerel,
Dè gij dè nie mer wit.
Ut drèi-jde um un mèske.
Um de vrouw die daor nou zit.

We waren smoorverliefd
en we vochten um die meid.
De hormonen klotsten gruuw’lijk.
Mar ik won toen die strijd.

Jan was heur noot vergèète.
En wies alles wèr precies.
Hij ging er rap vandeur,
nou ‘t-ie alles toch wer wies.

Door Rinie van Haren