De Maas&Waler dat ben ik: Hermien van der Aa

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers,
geïllustreerd met een
karakteristiek portret.

Naam: Hermien van der Aa
Leeftijd: 53 jaar
Plaats: Hernen

‘Tja, ik werd verliefd op Jos, een boer die hier zijn boerderij had, en zo kwam ik zesentwintig jaar geleden in Hernen terecht’, vertelt Hermien. Ze zat op de middelbare school in Nijmegen, waar ze het vwo deed. Daarna studeerde ze in Den Bosch, op de Hogere Agrarische School. ‘Mijn richtingen waren tuinbouw, boom- en potplantenteelt, maar uiteindelijk ben ik nooit in die sectoren werkzaam geweest. Ik heb vooral sectoroverstijgende functies vervuld, onder andere als belangenbehartiger van vollegrondsgroententelers in Limburg. Maar dat is al weer lang geleden.’

Vakblad Melkvee

Tegenwoordig is Hermien naast boerin redacteur voor het vakblad Melkvee. Voor deze landelijke periodiek schrijft ze vakinhoudelijke teksten. ‘Ik maak reportages over boeren en hun visie op het werk. Deze boeren hebben allemaal een verhaal te vertellen dat past bij een thema dat we op dat moment behandelen. Wat ik mooi vind is het belichten van de mens achter de boer. Ik rij daarvoor door het hele land en zit ook regelmatig op kantoor, op de redactie.’
Op haar boerderij is Hermien verantwoordelijk voor de administratie en verricht ze hand- en spandiensten waar dat nodig is. Daarnaast speelt ze graag een partijtje volleybal in het dorp, bij Hurry Up. ‘Ik heb de Vierdaagse vijf keer gelopen. Met de kinderen heb ik vier keer meegewandeld, maar daar krijg je geen medaille voor.’

Verenigingsleven

Bij de kerk is Hermien vrijwilliger, als lector. Ze verzorgt ook avondwakes, maar die worden tegenwoordig steeds minder gehouden. En ze zet zich in om carnavalsvieringen en andere speciale vieringen mee voor te bereiden.

Ze is tevens betrokken bij het organiseren van de jaarlijkse vastentafel in Hernen, Bergharen en Leur, waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat. ‘Dit jaar werken we samen met Bergharen’, vertelt ze, ‘voor voedselzekerheid in Zimbabwe. Mensen uit het dorp maken een gerecht voor acht tot tien personen, en dat wordt dan uiteindelijk een driegangendiner. Het dorpshuis stelt belangeloos ruimte ter beschikking.’

Als er iets in Hernen te doen is, zul je Hermien daar gemakkelijk aantreffen. ‘Ik vind het superleuk mee te helpen bij activiteiten. Ik heb ook jarenlang in diverse besturen gezeten, maar nu kies ik eerder voor dingen die een begin en een einde hebben. Dingen afsluiten, zeg maar, dat spreekt me aan.’
Op de boerderij laat ze graag aan kinderen zien wat er allemaal bij komt kijken als je koeien houdt. En hoe voedsel geproduceerd wordt. ‘Je maakt van alles mee,’ lacht Hermien, ‘we hebben bijvoorbeeld weleens een kind hier gehad dat dacht dat koeien paars zijn… We willen jonge mensen graag op een actieve manier kennis laten maken met het boerderijleven.’

Boerderij-educatie

Ze heeft in het verleden veel tijd gestoken in het geven van boerderij-educatie. Dat waren losse boerderijlessen aan scholen. Al meer dan tien jaar is er een samenwerking met een school voor speciaal onderwijs, De Bolster uit Wijchen; de leerlingen komen tien weken lang een dag in de week meewerken op de boerderij, waarbij de ontwikkeling van de kinderen en het ontdekken van nieuwe talenten centraal staan.

‘We willen onze ruimte en mogelijkheden graag delen met mensen die dat nodig hebben. VSO De Kom uit Druten bijvoorbeeld komt hier sinds een aantal jaren om te leren op locatie. Voor deze leerlingen van twaalf tot achttien jaar is het een alternatieve invulling van hun schoolprogramma. En Gijs volgt hier vier dagen per week dagbesteding. Hij helpt mee met melken en maakt aanmaakhoutjes, die hij verkoopt.’

Hernen

Hermien heeft het duidelijk naar haar zin in Hernen. ‘Ik heb het nooit moeilijk gevonden aansluiting te vinden in het dorp. Je kunt hier gemakkelijk iets opzetten, want er zijn altijd genoeg mensen die willen helpen. De mensen hier in Hernen zetten graag samen de schouders eronder. Toen onze vijf kinderen klein waren, zaten ze allemaal in het dorp op school. Daardoor maakten we gemakkelijk contacten, en die contacten bestaan nog steeds. Ik woon op een fantastische plek, achteraf, maar toch overal dichtbij!’, besluit Hermien.

Door Ton van Hulst