De Maas&Waler dat ben ik: Han Blok

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Han Blok
Leeftijd: 78 jaar
Plaats: Horssen

Horssenaar Han Blok heeft al heel wat van Nederland gezien: hij woonde tot zijn achttiende in Schiedam, studeerde in Utrecht, ging werken aan waterzuivering bij AKZO in Arnhem, wonen in Dieren en Angerlo en verhuisde voor werk van Westervoort naar Westerbroek, Zoetermeer en Pijnacker. Tijdens zijn werk als consultant hield hij zich voornamelijk bezig met MERs (Milieu Effect Rapportages), bodemvervuiling en de veiligheid van stoffen. Hij stopte daarmee in 2006.

Natuurliefhebber

‘Op de middelbare school zette ik skeletjes van dieren in elkaar, dat vond ik leuk. Het begon met kippetjes, die we eerst afgekloven hadden, daarna een egeltje en een konijntje enzovoort’, vertelt hij. In zijn studietijd was judo zijn favoriete sport, en wel op hoog niveau. En windsurfen, daar was hij tevens fanatiek in. ‘Later kreeg ik veel belangstelling voor reptielen, met name voor kameleons. Ik wilde die beestjes ook fokken, maar helaas lukte dat niet zo goed. Vervolgens ging deze hobby over in aandacht voor vissen in zee. Ik leerde scubaduiken in de Filipijnen en zwom in Egypte, Indonesië en Bonaire. Ik heb ook een poosje in een aquariumfabriek gewerkt, terwijl ik thuis een fraai zeeaquarium had. Daarnaast was ik lange tijd als vrijwilliger natuurgids en natuurgidsdocent voor het IVN. ‘

Sinds hij in Horssen woont is Han een groot tuinliefhebber. Hij probeert zoveel mogelijk afwisseling in zijn tuin te brengen: een rotstuintje, een stukje bos, een sloot.
‘Tegenwoordig richt mijn interesse zich vooral op energie en het klimaat. Om het klimaat maak ik mij serieus grote zorgen.’

Het zal mij tijd wel duren

Na een aantal eerdere boeken gepubliceerd te hebben, heeft Han kort geleden een boekje uitgegeven. Hierin wil hij mensen die denken dat het allemaal wel meevalt een duidelijke en niet mis te verstane spiegel voorhouden. ‘Het zal mijn tijd wel duren’ is de omineuze titel. ‘Ik heb vaak lezingen gegeven over dit onderwerp’, legt hij uit. ‘Ook op basisscholen, maar daar wilde ik het allemaal niet al te pessimistisch laten klinken. Ik probeer de kinderen nog hoop te geven door uit te leggen dat de problemen door middel van de techniek nog kunnen worden opgelost. Soms denk ik: dit boek zou eigenlijk verplicht moeten worden gelezen op middelbare scholen. Ik heb al heel wat exemplaren opgestuurd naar omroepen, politieke partijen, uitgeverijen en kranten. Maar de reacties daarop waren ronduit teleurstellend; er kwam namelijk in het geheel geen respons. Ja, dat vind ik wel triest, maar ik geef het toch niet op. Kijk, ik hoef niet zo nodig in de publiciteit te staan, maar ik wil de boodschap doorgeven. We hebben de mogelijkheden om de problemen op te lossen of te voorkomen, maar we doen er te weinig aan. Bovendien verandert het klimaat sneller dan we denken. Mijn boekje is beslist geen entertainment, maar een dringende boodschap.’ Volgens de bevlogen natuurman wordt er tegenwoordig nog maar door weinig mensen gelezen, en hoe moet je het publiek dan bereiken?

Ingeburgerd

Nadat hij in 1998 met zijn vrouw in Horssen neer was gestreken leerden de twee daar snel mensen kennen. ‘Hier maakte ik in een dag met meer mensen kennis dan gedurende tien jaar in Pijnacker! Zo zijn we dan ook behoorlijk snel ingeburgerd. We hebben hier geen familie in de buurt, maar we voelen ons wel helemaal Maas en Waler.’ Wat daarbij natuurlijk ook helpt zijn de stukjes (waaronder In Memoriam-tekstjes) die Han schrijft in het Horssens dorpskrantje De Klep, waarvan hij overigens ook de voorzitter is. Daarnaast werpt hij zich graag en onvermoeibaar op als een soort regelneef voor van alles en nog wat.

Nobelprijs van Horssen

Een aantal jaren geleden viel Han de eer te beurt te worden verkozen tot Grootste Streuper, een titel die gereserveerd wordt voor mensen die zich bijzonder verdienstelijk hebben gemaakt voor de gemeenschap van Horssen. ‘Jazeker, dat voelde echt als een grote eer, die overigens uitgereikt wordt door de carnavalsvereniging. Voor mij is het niets minder dan de Nobelprijs van Horssen, ik ben er bijzonder trots op.’

Tijdens het zoeken naar een nieuwe woning, nu al weer jaren geleden, bekeken de twee hun huidige huis, dat rustig gesitueerd is aan de rand van het dorp. Toen Han vanaf het erf en de tuin de zon zag ondergaan boven de weilanden in de verte zei hij zonder aarzeling spontaan: ‘Verkocht!’

Door Ton van Hulst