De Maas&Waler dat ben ik: Mieke van Vlooswijk

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Mieke van Vlooswijk
Leeftijd: 69 jaar
Plaats: Wamel

‘Ik ben in Wamel geboren, als tweede kind in een gezin van vier’, begint Mieke spontaan. ‘Mijn wieg stond op de overloop in het pand van Klein Grut, in de tijd van de woningnood. We deelden die woning met een ander gezin, er was dus weinig ruimte. Na drie jaar verhuisden we naar Puiflijk toen mijn vader, die meester was aan de jongensschool in Wamel, op de Ambachtsschool in Druten een baan kreeg. Als kind ging ik in Puiflijk, waar ik mijn jeugd heb doorgebracht, naar de Kabouters. Later stapte ik over naar de Gidsen, en werd leidster van de Kabouters. Jarenlang organiseerden we kampen, een mooie tijd was dat.’

Op tweeëntwintigjarige leeftijd huurde ze in Puiflijk een huisje. In 1983, toen ze trouwde, verhuisde ze weer naar Wamel. 

Onderwijs

Mieke vertelt over de MMS waar ze in die tijd haar opleiding deed, en over haar vervolgopleiding voor kleuterleidster. ‘Ha, daarvan heb ik echt nooit spijt gehad. Kleuters zijn zo spontaan en open. Ja, in die tijd was de juf nog wel heel belangrijk voor de kinderen, en meestal de eerste persoon met wie ze echt kennismaakten buiten het veilige gezin. Ik merkte dat ik een zwak had voor kinderen met problemen, daarom deed ik de vakstudie voor buitengewoon onderwijs. Daarmee, en na een verplichte applicatiecursus om ook breed inzetbaar te zijn binnen het onderwijs, kon ik mijn horizon verleggen.’ Mieke ging naar het speciaal onderwijs in IJsselstein, waar ze haar man Adrie ontmoette. Hij was de meester van groep 4 en Mieke de juf van groep 3. Ze trouwden en kochten een huis in Wamel, gezellig tegenover de kinderboerderij.

Na de geboorte van haar dochter bleef Mieke vier jaar thuis, maar toen ze haar dochtertje inschreef voor de basisschool in Wamel werd haar gevraagd om bij ziekte in te vallen. ‘Nou ja, en dat resulteerde uiteindelijk in een baan die 29 jaar zou duren. In Wamel ben ik voor veel ouders en kinderen nog altijd juffrouw Mieke.’

Vrijwilligerswerk

Na haar pensionering viel ze wel een beetje in een gat. Ze was al vrijwilligster bij de Voedselbank Rivierenland, waar ze met plezier werkte. ‘Basisschool De Laak benaderde mij om mee te werken aan een kerstmarkt, met de Voedselbank als goed doel. Het resultaat was dat we schoolkinderen stimuleerden spullen voor de Voedselbank in Tiel te verzamelen en in alle klassen, van laag tot hoog, gastlessen verzorgden over de Voedselbank. Ook stond ik samen met een collega op de kerstmarkt.’ De kinderen bleken zeer betrokken, zozeer zelfs dat ze binnen de kortste keren wel veertien kratten met houdbare producten ophaalden, en als bonus werd er bovendien een flink geldbedrag ingezameld.

Bij het hospice in Druten draagt Mieke eveneens haar steentje bij. ‘In het begin vond ik het wel een beetje eng hoor, want ik kom natuurlijk niet uit de zorg. Daarom werk ik het liefst tijdens de dagdiensten. Het voelt daar aan als een warm nest, net als bij de Voedselbank trouwens. Het werk voor de gemeenschap geeft mij het gevoel ergens bij te horen en iets te kunnen betekenen voor anderen.’

Zingen

Zingen heeft Mieke ook altijd gedaan. Ze begon in het kinderkoortje van haar vader, waarna ze lid was van andere koren, waaronder Con Brio. Nu zingt ze nog bij het gezelligheidskoor After Eight. Bij kinderkoor KiKoWa hanteerde ze tien jaar lang het dirigeerstokje, terwijl haar man hen muzikaal begeleidde. ‘We hebben veel leuke optredens verzorgd in de regio.’

Kleinkind

Twee jaar geleden bracht hun dochter groot nieuws: ‘Mam en pap, jullie worden oma en opa!’ Mieke kan het niet laten even om te kijken naar de kinderbox achter haar. ‘Het oppassen op ons kleinkind is telkens weer een feestje. Je ziet wel, mijn week is nu aardig gevuld. Ik doe van alles, zoals breien voor ons kleinkind of ik ga wat wandelen met ons hondje of met vriendinnen. En ik heb schilderles. Deze merel hier is mijn trots. Acrylverf. En hier in de hal, loop even mee: een portret van mijn dochter. Ze lijkt nog goed ook!’

Mieke houdt daarnaast van lezen en puzzelen en gaat graag naar de film. En uitstapjes maken.

‘In Wamel geniet ik, samen met Adrie, van ons heerlijke huis met tuin in een fijne omgeving’, besluit Mieke.

Door Ton van Hulst