Struinen met Saar: Blote konten

Samen met mijn hond Saar struin ik dagelijks door de natuur in de omgeving, vaak in de Afferdense en Deestse uiterwaarden.

Als je jarenlang dagelijks door de natuur struint zie je veel, maar ook dingen die je liever niet wilt zien. Enkele jaren geleden liep ik op de weg onder de nieuwe dijk richting Druten. Honderd meter verder zag ik iets bewegen in het hoge gras van de dijkhelling. Dichterbij gekomen zag ik tot mijn verbazing dat het een blote kont was die met ritmische bewegingen telkens net boven het gras uitkwam. Het was niet mijn type blote kont (of juist wel, net hoe je het bekijkt), en ben snel omgedraaid voordat Saar er lucht van kreeg.
In de wintermaanden 's avonds vaak licht bewegende auto's met beslagen ramen in de uiterwaarden. Sommige op vaste dagen en tijden in de week. Heel soms schijn ik van veraf met mijn krachtige zaklamp even in zo'n geparkeerde auto die dan meteen tot stilstand komt.
In de buurt van de oude schoorsteen liep ik op een paadje door de struiken toen er plots voor mij een ontkleed stelletje opdook die eerst geschrokken waren van Saar en daarna van mij. Snel roep ik sorry, fluit de hond en draai snel met een rood hoofd om. Teruglopend denk ik: 'ik dacht eigenlijk dat hij een vrouw met kort zwart haar had, maar deze vrouw had lang blond haar'.

Bij de poort van de oude schoorsteen zag ik vorig jaar midden op de dag een jongen die zijn vriendin tegen de poort had gezet, en weer zag ik een bewegende blote kont. Snel loop ik weer door.

Wat me het meest is bijgebleven, en waar ik achteraf flink om gelachen heb, vond een jaar geleden plaats in de uiterwaarden bij Deest. Het was een mooie dag en ik parkeerde mijn auto bij de oude vlamoven in Deest. Een eindje verderop staan nog twee auto's, een kleine en een wat grotere. Ik besteed er verder geen aandacht aan en loop met Saar richting de oude vlamoven. Saar en ik blijven stokstijf staan als we plotseling een schreeuw horen uit de bosjes aan de andere kant van de weg. Gespannen turen Saar en ik in de richting vanwaar het geluid kwam. Weer een schreeuw. Het lijkt op een schreeuw van een vrouw in nood. Ik besluit polshoogte te gaan nemen. Langzaam loop ik met Saar richting het geluid. Als we bijna bij de bosjes zijn aangekomen verandert het geschreeuw in harde kreten kort achter elkaar. Niet dat dit geluid heel herkenbaar is voor mij, maar toch begrijp ik meteen wat er in de struiken gebeurt. Snel omdraaien en wegwezen dus.
Glimlachend en in gedachten zie ik thuis bij haar man op zijn nachtkastje een rol ducttape liggen. Hoop in ieder geval dat ze vrijstaand woont. Verderop kijkt Saar nog een keer achterom en daarna naar mij. Lachend zeg ik tegen Saar: 'Ja vriend, allemaal puur natuur hier op de uiterwaarden.'