Dichterbij: griep

Ik zij-j al heel d’n dag
nie zo errug fit.
Tis net ès of d’r mijn
iets te vervèèle zit.

Ik krijg least van de kèèl
en ik vuul muneige muuj.
Mun lijf dè duu me zeer
bij alles wè ik duuj.

En saovunds hè’k gin trek
es we boeremoes gaon èète.
Normaal lus ik dè gèèr.
Nou kun-de ’t wel vergèète.

Ik kruip mar op de bank,
onder un dikke dèèken.
En nou ik lig te rillen begint
ut zweet me uit te brèèken.

Mun kop begint te bonken
en ik vuul muneige dol.
Ut wor de hogste ted
vur un paracetamol.

’s Nachts wor ik zwetend wakker
en ik zij nou flink beroerd.
De griep hèt me te pakken
ik ben nou echt gevloerd.

Ik meld muneige ziek.
En hè mun baas gesproken.
Ik denk dè’k op ut werk
dur iemand zij aongestoken.

‘Misschien wel dur de chef.
Die is ôk thuisgebleven.’
‘Dur hum? Die hè zun hele lèève
nog noot iets weggegeven.’

Door Rinie van Haren