Dichterbij: bidprentjes

Laotst zag ik in un laoi-j
verburgen in un huukske
unne’n staopel kartjes liggen.
Verstopt achter un buukske.

D’r zaat un heel oud stiekske um.
Toen ik dè los woo trekken,
brook ut in drie stukken.
En kon ut nie mèr rekken.

Ut waar un flinke staopel.
Die ik meenaam naor benee.
Um es te gaon bekijke
wè ‘t-er allemaol in stee.

Ut waare van die prentjes
waor ge zelden nog naor kèkt.
En die ge bij un uitvaart
persoonlijk krèg uitgerèkt.

Op sommige un foto
van un ondergaonde zon.
Mar ik was meer benijd nog
naor wè ‘t-er in die kartjes ston.

Soms duurde’n ut wel lang
vurdè ik wijer ging.
En bleef ik ekkes hangen
in un herinnering.

Van die hele staopel
hè ‘k nie iedereen gekend.
Dè die d’r nie mèr zijn,
daor zij ik zuutjes aon gewend.

Mar d’r zijn ‘r ôk vertrokken
die ik echt zonder pardon
nog best es trug zû wille haole
es dè nou toch ‘s kon...