Column Bas van der Hoeven: Griekenland

Help, mijn vriendin wil naar Griekenland.

Net nu ik gewend ben aan een zalig leven van nietsdoen wil zij naar een 'afgelegen pittoresk eilandje' in de Egeïsche Zee. Ze zit in folders te snuffelen en wijst opgewonden waar wij deze zomer kunnen vertoeven. Maar de stranden bevallen me niet: te geel. Het water bevalt me niet: te blauw. De bomen bevallen me niet: te groen.

Maar haar ogen stralen als ze vertelt over haar reizen naar Hellas, het land van Homerus. Ze wil er weer heen. Ze heeft zulke goede herinneringen aan alles. De zon, het water, de zinderende hitte, de mekkerende geitjes, de sjirpende krekels en de vreedzaam dobberende vissersbootjes. Ze rent naar boven en komt terug met een lapje stof. Het blijkt een hippiejurk te zijn. Gekocht in Nauplion, bij zo'n boetiekje aan de kade.

Het jurkje past haar nog. Ze zwiert door de kamer en neuriet een lied vol weemoed en verlangen. "Van Nana Mouskouri", zegt ze. "Ik danste er met mijn eerste vriendje op. Naakt op het strand."

Ik probeer haar duidelijk te maken dat ze geen twintigjarige vamp meer is die wulps over de stranden paradeert en dronken wordt in tavernes. Die tijd is voorbij. Wij moeten met onze dozen vol spierverslappers, bloeddrukverlagers, laxeermiddelen en antidepressiva in onze koffers maar hopen dat we weer heelhuids thuiskomen.

"We kunnen ook naar een Waddeneiland", opper ik. "Dan ben je met een helikopter zo in een ziekenhuis. "Saai", antwoordt ze. In het jurkje lijkt ze jong. Ik dim de lichten om dat effect te versterken en neem haar in mijn armen. "Zet Nana Mouskouri maar op", fluister ik. "Dan haal ik de ouzo en de feta."