Krijg nou wat!

Een jaar of tien geleden nam ik twee jongeren van negentien jaar een dagje mee naar Amsterdam. De weg wijzen. Eerst naar een begraafplaats waar een ver familielid van Charlotte begraven lag. Door de SS geëxecuteerd in de Tweede Wereldoorlog. Hoe lang geleden dan ook; het blijft beklemmend. Charlotte was naar haar genoemd. Ook Jorg werd getroffen door de verhalen van dat meisje. Ze kenden elkaar nauwelijks. Van verschillende scholen.

Naar het centrum. Hen het openbaar vervoer in een grote stad uitleggen. We waren kletsnat geworden van de regen. We liepen een erg druk bezette coupé van de metro binnen.

Charlotte vond een lege stoel en bood mij die plek aan. Kwam zij op mijn knieën zitten. Op het bankje tegenover ons kwam ook een plaats vrij. Jorg vroeg de dame op de volgende stoel: "Mevrouw, mag ik hier naast u komen zitten?"

Die dame van een jaar of tachtig, mooi zilvergrijs opgestoken haar, met haar tasje op schoot, was even stil, keek verbaasd en zei met luide stem: 'Krijg nou wat! Is de beschaving teruggekeerd in Amsterdam? Een nette vraag! Natuurlijk jochie, kom lekker naast me zitten en vertel me wie je ouders zijn. Misschien ken ik dan hún ouders wel.' 'Denk het niet mevrouw. Ik kom uit Beneden-Leeuwen.' 'Oh, nee, nooit van gehoord.' Jorg: 'Is in het Land van Maas en Waal.' Dame: 'Dat was toch helemaal overstroomd? Denk dat jij toen nog maar een klein kind was.' Jorg: 'Ja, maar nee mevrouw, geen druppel water over de dijken, maar het was wel spannend heb ik begrepen.' Dame: 'Gelukkig ben je er nog. Met je beschaving. Wel die pluisjes wegscheren.' Ze kneep hem in zijn wang.

Mooi gesprek. Daardoor zijn we wel een paar haltes te laat uitgestapt. Moest ik mijn les openbaar vervoer weer aanpassen.