De Maas&Waler dat ben ik: Annelies Megens

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Annelies Megens
Leeftijd: 67 jaar
Plaats: Puiflijk

Annelies en haar man wonen pas een maand of vier in een prefab huis op het erf van hun vroegere huis, waarin nu hun zoon met vrouw en kleinkind verblijft, en waarin Annelies geboren is. ‘Twee jaar geleden’, vertelt ze, ‘ben ik de geschiedenis van mijn voorfamilie en mijn ouderlijk huis gaan uitzoeken. Beide hebben een lange geschiedenis; ik ben nu bij eind 1700. Komende winter vervolg ik mijn zoektocht. Mijn moeder vertelde ooit dat er rond 1800 soms een soort hutje op wielen het weiland in werd gereden, dat bouwsel moest dan als woning fungeren. En boeren die op de steenoven werkten, namen soms wat stenen mee naar huis waarmee ze hun schamele onderkomen wat konden ophogen…’

Annelies werkte in het speciaal onderwijs, bij de Windroos in Nijmegen. Eerst als leerkracht, daarna als directeur. ‘Het mooie aan mijn werk vond ik de contacten en de interactie met de kinderen. Je kunt voor de klas van toegevoegde waarde zijn en iets goeds voor je leerlingen betekenen, dat heel bepalend kan zijn voor hen. Ik genoot ook van het multiculturele op mijn school, dat beschouwde ik als een echte verrijking. Nadat ik met pensioen ging, heb ik wel even tijd moeten nemen om te wennen. Ik raakte veel van mijn contacten kwijt, die voor mij toch een rijke bron vormden.’

Vrijwilligerswerk en vrijetijd
Nu houdt ze zich een dag per week bezig met vrijwilligerswerk. ‘Ja, ik werk als verslaggever bij RN7. Dan ga ik met een cameraman op stap om allerlei nieuwtjes uit de omgeving vast te leggen: van Carnaval tot een programma over voedsel, en van een nieuwe burgemeester tot een open eettafel. In deze functie kan ik fijn weer heel veel mensen ontmoeten. Ik heb een brede interesse en een nieuwsgierige instelling, dus bij RN7 kan ik mij prima uitleven.’

Wat haar vrijwilligerswerk betreft waakt ze ervoor te veel op de voorgrond te treden. ‘Nee, laat mij maar meedoen op het tweede plan: meedenken over beleid en dergelijke, mooi een beetje uit het zicht van de spotlights. Want voor je het weet, zit je weer als voorzitter of secretaris in een of ander bestuur of leid je een werkgroep, zodat er van alles op je schouders komt. Dat wil ik nu niet meer. Zo sta ik er ook in voor wat betreft mijn werk bij Stichting KLeiGoed en Sociaal Maas en Waal.’

In haar ‘echte’ vrije tijd leest ze drie kranten en af en toe een boek. Veelal over politiek of wereldgeschiedenis, maar ook over de historie van Puiflijk en omgeving. ‘Maar voorlopig zijn we nog wel een poosje bezig met ons huis. Het is er in iets meer dan twee uur neergezet, compleet met behang, badkamer en toilet, maar nu moet er nog veel gedaan worden: beplanting, bestrating, noem maar op.’

‘Old star tennis’
‘Ik sport wel wat, ik noem het old star tennis. ‘Dat is gewoon hetzelfde als ‘normale’ tennis, hoor, maar alleen gaat alles een beetje langzamer, de bal stuitert een paar keer vaker…’

Grote reizen
In het verleden heeft Annelies enkele grote reizen gemaakt. Ze bezocht als kampeerder veel landen in Europa. ‘Maar dat kamperen is nu wel verleden tijd. Geen wiebelende tafeltjes meer, ongelijke bedden en verregende tentzeilen.’ Ook buiten Europa bekeek ze de wereld: Japan en Taiwan, en het volgende land wordt Vietnam. ‘Onze zoon woont daar. Hij geeft er les op de Amerikaanse universiteit, en we gaan hem uiteraard bezoeken. Maar eerst willen we hier alles helemaal op orde hebben.’

Rasechte Puiflijkse
Annelies is dan wel een rasechte Puiflijkse, maar heeft geen onverbreekbare binding met het dorp. Ze woonde ook een tijd in Amsterdam, en, zegt ze: ‘Ons nieuwe huis had net zo goed ergens anders kunnen staan hoor. Je moet het tenslotte allemaal zelf doen als het gaat om contacten leggen en iets van je leven maken. Voor mij is dat niet gebonden aan één plek, ik kijk eigenlijk liever regionaal, een beetje breder om mij heen.’

Een aardig tuinbankje
Bij haar afscheid van het onderwijs kreeg ze van haar collega’s een aardig tuinbankje. Op een metalen plaatje op de rugleuning is een tekst gegraveerd, ontleend aan een schoolplan gemaakt in samenwerking met ouders, kinderen en leerkrachten: “Samen leren en samen leven”. Passender kun je de rode draad in Annelies’ leven niet verwoorden. 

Door Ton van Hulst