De Maas&Waler dat ben ik Harrie van Son

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam: Harrie van Son
Leeftijd: 65
Woonplaats: Druten

Gisteren sloot brandweercommandant, Harrie van Son, zijn werkzame leven af. Hij heeft achtenveertig jaar bij de gemeente gewerkt, waarvan veertig, bij de brandweer. Hij kijkt met een voldaan gevoel terug op zijn carrière en neemt met een dubbel gevoel afscheid. 'Brandweerlieden worden meestal besmet met een soort virus en moeten dan aan het einde van de carrière zo ongeveer weggestuurd worden,' vertelt hij lachend. Harrie kan nu, met zijn vrouw Marlies en hun twee kinderen nog meer gaan genieten van, Thijme en Auke, hun twee kleinkinderen.

'Ik ben aan de Heersweg geboren, bij het huidige Laakbos en de uiterwaarden. Daar hadden we veel ruimte, het was onze speeltuin,' vertelt Harrie. Als jongen speelde hij vaak met de brandweer-attributen van zijn vader. 'Mijn vader, mijn peetoom en twee broers zijn jarenlang lid van de vrijwillige brandweer geweest. Zo ben ik op het idee gekomen, dat brandweerman ook iets voor mij kon zijn.'

Zijn eerste baan was bij gemeente Horssen en in 1982 werd hij aangesteld als hoofd bevolking bij de gemeente Druten. 'Ik was toen al bij de vrijwillige brandweer. Bij een reorganisatie in 1991 ben ik gevraagd om brandweercommandant te worden, eerst parttime en later fulltime. De motivatie onder brandweerlieden is meestal groot. Zij gooien, zelfs midden in de nacht, alles opzij om op een melding af te gaan. Je maakt samen veel mee, je moet van elkaar op aan kunnen en elkaar kunnen vertrouwen. Grote branden vormden voor mij, als brandweerman, een uitdaging. Ik ben bij de brandweer gegaan om mensen te helpen en vooraan te staan. De watersnood was bijzonder om mee te maken. Toen op dinsdagavond het gemeentebestuur vertrok zei de burgemeester, Harrie regel het maar. We bleven met de brandweerlieden en een peloton ME achter en moesten continue alles in de gaten houden. Dat was raar, want normaal gesproken waren de inwoners onze 'ogen en oren. Die dagen hebben een hechtere band gesmeed binnen de groep.'

'Ik heb veranderingen in mijn werk, of liever gezegd verbeteringen altijd toegejuicht, dat hield me scherp. Ik vind het ook goed dat Maas en Waal zich ontwikkelt. Dat we ook toeristisch meer op de kaart komen te staan en onszelf promoten. Ik heb met belangstelling naar de Giro gekeken. Ik denk dat er internationaal veel aandacht is geweest voor Maas en Waal en ik verwacht dat er nog meer belangstelling voor onze streek zal zijn.'

Weer of geen weer, Harrie vermaakt zich wel. 'Ik loop graag door het Laakbos en de uiterwaarden, want ik heb mooie herinneringen aan dat gebied. Ik rijd ook graag via de dijken, een rondje Maas en Waal. Elk dorp heeft zo zijn eigen mooie plekken. Ik ken Maas en Waal uiteraard door mijn werk, maar ook door de schapen die ik heb geschoren. Toen ik zestien was had ik zelf twee schaapjes. Ik heb een scheerapparaat gekocht en eens geprobeerd om ze zelf te scheren. Mensen vroegen mij, wie heb jij de schapen laten scheren? Toen ze hoorden dat ik het zelf had gedaan, vroegen ze, wil je dat bij mij niet doen? Ik heb dit vijfentwintig jaar gedaan.'

Vanaf vandaag heeft Harrie meer tijd voor zijn privéleven. 'Ik heb een behoorlijke tuin waar ik mijn energie in kwijt kan. Ik wil ook iets doen voor de gemeenschap en sinds begin van het jaar ben ik lid van de WMO-raad. Ik wil graag tijd doorbrengen met onze kleinkinderen, Thijme en Auke. We passen nu wekelijks op. Na mijn pensionering, wordt dit waarschijnlijk wat minder structureel, want Marlies en ik willen er meer met de camper op uit. We hebben al een camper sinds de kinderen klein waren. De eerste camper was oorspronkelijk een 21-persoonsbus, die ik heb omgebouwd. Thijme is tien en hij is onlangs, voor de eerste keer tien dagen, mee geweest naar Italië. Auke van drie heeft al gezegd, nu ben ik aan de beurt en dan mag mijn broer ook mee.'

Gaan ze een langere periode overwinteren in Zuid-Europa? Dat weet Harrie nog niet. 'Ik vind het hier in de wintermaanden, zo rond de feestdagen altijd heel gezellig. Bovendien blijft Maas en Waal onze basis, want we zeggen altijd tegen elkaar als we de A73 of de A50 afkomen, zo we zijn weer thuis.'

Koninklijke onderscheiding
Dinsdag 21 juni heeft Harrie tijdens zijn afscheidsreceptie een Koninklijke onderscheiding ontvangen uit handen van burgemeester van Riswijk. Het betreft de onderscheiding: lid in de Orde van Oranje-Nassau.

Door Elly Hagen