Column Bas van der Hoeven: Mysterie

Ik kan het hier rustig vertellen omdat ze toch ver buiten het Land van Maas en Waal woont: een 55-jarige vriendin van mij is na een paar alleenzame jaren weer op zoek naar een man. Bij dat proces heeft ze mij ingeschakeld als deskundige. Ze weet dat ik ervaring heb met internetdaten. "Ik vind het best eng", bekende ze. "Zomaar met je naam en foto op een site staan en dan bekennen dat je een man zoekt."

"Dat voelt de eerste keer ook eng", antwoordde ik. "Maar het valt reuze mee. Half Nederland doet het en je hoort er zelden of nooit enge verhalen over. Je moet alleen een paar regels in acht nemen."
"Daarom zit jij hier", zei ze en haalde nog een keer koffie.

Na het derde kopje konden we haar datedoop niet langer uitstellen: we gingen op de site die haar passend leek voor een hoog opgeleide, zelfstandige vrouw. "Wat zal ik bij postuur invullen", vroeg ze. "Slank?"
"Doe maar niet", raadde ik aan. "Dan val je straks toch door de mand." Ze fronste, zei niets en klikte kordaat 'slank' aan. Nadat ze - ondanks mijn protest - had ingevuld dat ze veel naar disco en café gaat en een niet te blussen kinderwens heeft, waren we klaar.
"Zo, nu maar afwachten", zei ze glunderend nadat ze een zeer voordelig vakantieportret van zichzelf uit 1995 had verstuurd. "Tijd voor een goed glas wijn."

"Denk eraan, de eerste afspraak altijd op neutraal terrein", gaf ik als laatste tip terwijl we toosten op het vooruitzicht van snel contact met de steenrijke neef van George Clooney.

"En?", vroeg ik een week later. "Heeft De Ware zich al gemeld?" "Nee", verzuchtte ze. "Alleen maar mannen die 20 tot 30 jaar jonger zijn. Wat moet ik daarmee?"
Vrouwen, ze blijven een mysterie.