De Maas&Waler dat ben ik: Henry Engelaer

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal. Deze week Henry Engelaer (82) uit Beneden-Leeuwen.

Henry Engelaer werd in Katwijk aan de Maas geboren. Hij was een schipperskind en ging in 1941, op zevenjarige leeftijd, naar het schippersinternaat. Na de lagere school voer hij korte tijd mee op het schip van zijn vader, maar zette na een jaar weer voet aan wal in Deest. Hij was veertien jaar en ging tot aan zijn diensttijd op de scheepswerf werken. In 1963 kwam Henry weer naar Maas en Waal en startte samen met zijn broer een drijvende werkplaats aan de Waal in Beneden-Leeuwen.

Scheepswerf
Henry ging in oorlogstijd naar het internaat in Zevenaar. 'Ik kwam in die periode maar drie keer per jaar thuis, en als ik na zo'n vakantie terugging naar school was dat niet altijd prettig', vertelt hij. 'Ik zag er echter wel de noodzaak van in en kijk er over het algemeen heel positief op terug.' Tijdens de periode op de scheepswerf deed Henry in de avonduren de ambachtsschool. 'Ik werkte daar vijftig uur per week en had dan omgerekend 4,50 euro in mijn loonzakje. Daar moet je nou eens mee thuiskomen', vertelt hij lachend. Ik ging daarna in dienst en vervolgens werkte ik vijf jaar in Rotterdam. In die tijd ben ik getrouwd met Annie. We woonden in Ridderkerk en daar is de oudste van onze drie zonen geboren. Ik heb nog kort in Amsterdam gewerkt, voordat mijn broer en ik als zelfstandigen in Beneden-Leeuwen begonnen.'

Engelaer-product
Ze lasten twee achterschepen aan elkaar en gingen daarop werken en wonen. 'We huurden tevens werkruimte in het dorp, maar ons bedrijf kwam pas goed tot ontwikkeling toen we zelf in de Waterstraat een hal hebben gebouwd', vertelt hij. 'We hadden een goede naam in het bouwen van speciale schepen en hadden vaste klanten. Kwaliteit had binnen het hele team prioriteit boven kostprijs. Als er iets niet goed was deden we het opnieuw. Men moest kunnen zien dat het een Engelaer-product was.'

Lady Realwood
Nadat Henry zijn bedrijf in 1998 had overgedragen maakte hij met Annie een wereldreis van drie jaar op een zelfgebouwde zeilboot. 'Ik heb deze reis gemaakt omdat ik het leuk en avontuurlijk vond, en omdat ik dacht dat ik het wel kon. We hebben veel plekken bezocht.' In totaal heeft Henry vijf boten voor zichzelf gebouwd. De laatste, Lady Realwood, was een houten scheepje. 'Het is voor mij altijd een uitdaging geweest om nog eens een houten boot te bouwen. Ik ging in 2009 naar Seattle (USA) om te onderhandelen over een bootje dat ik wilde importeren. Ik kon niet tot overeenstemming komen en ging enigszins teleurgesteld naar huis. Op het vliegveld kocht ik een Amerikaans tijdschrift dat ging over het bouwen van houten boten. Tijdens de thuisvlucht heb ik er in zitten neuzen en zo ontspon zich het idee om zelf toch nog een keer een bootje te bouwen.'

Biljarten
Nadat dit 'project', met behulp van een team van vrijwilligers, na vier jaar klaar was ging Henry, na lang aandringen, een keer met Annie mee om te klaverjassen in het voormalig Heyacker-gebouw. 'Ik ben niet echt een klaverjasser, en toen ik bij binnenkomst twee biljarttafels zag staan was ik meteen verkocht. Ik kaart nu alleen als ze iemand tekort komen, want ik biljart liever. Ik moet nog wel de verfijnde technieken ontwikkelen', merkt hij lachend op. 'Ik biljartte wel eens op het internaat en bij Jan van Os, als we er een feestje hadden. Nu oefen ik extra, want ze willen graag dat ik aan de competitie mee ga doen.'

Vroeger
Henry heeft tijdens zijn leven veel zien veranderen, waarbij het soms beter werd dan vroeger, maar hij ziet ook negatieve ontwikkelingen. 'Ik las onlangs dat iemand opmerkte dat er zo weinig voor de jeugd te doen is en vond dat zeer treffend. Ik begrijp niet dat jongeren zo met hun ziel onder de arm moeten lopen en dat je ze blowend en zwervend op het plein tegenkomt. Ik ging vroeger in Deest naar een patronaat, een ruimte waar jongeren onder begeleiding bij elkaar konden komen. De gemeente zou de jongeren van nu een dergelijke gelegenheid moeten bieden. Overigens iets waaraan ik me nogal kan ergeren is de rommel die mensen tegenwoordig op straat achterlaten. Het kost zo weinig moeite om er samen meer aandacht aan te besteden en het netjes te houden.'

Door Elly Hagen.