De Maas&Waler dat ben ik: Lucy van de Geijn

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal. Deze week: Lucy van de Geijn (67) uit Druten.

Als er op een gewone dag, ergens in Maas en Waal, mensen op een dijk dansen, is het waarschijnlijk dat Lucy van de Geijn daar ook aanwezig is. Op zonnige dagen zet ze haar hoed op en trekt er met haar scooter op uit. Onderweg stopt ze dan om te zingen en begeleidt zichzelf op haar gitaar. 'Dat is voor deze streek redelijk uniek,' merkt Lucy op. 'Toch heb ik nog nooit het verzoek gekregen om weg te gaan. Integendeel, door muziek worde ge juist snel een met de ander.'

Puiflijk
Lucy is in Puiflijk geboren en in Altforst opgegroeid. Omdat mijn oom en tante geen kinderen hadden, was ik vaak daar. Ik kwam wel gewoon thuis en ging in Puiflijk naar school. De huishoudschool heb ik niet afgemaakt, omdat ons mam overleed op mijn veertiende. Ik bleef toen, samen met mijn oudste zus, thuis. Op mijn zeventiende heb ik alsnog Maatschappelijk Werk gedaan.

Zoenen met een vloeike
Tijdens een vakantie in Valkenburg leerden Lucy en Joop elkaar kennen. Ze kwamen erachter dat ze allebei in Puiflijk waren geboren en zelfs bij elkaar op school hebben gezeten. 'We vonden elkaar direct leuk, maar hadden allebei nog verkering. Zodoende hebben we leren zoenen met een vloeike ertussen,' vertelt ze lachend. Ze trouwden in 1969, gingen in Puiflijk wonen en kregen een zoon en dochter. Door de recessie in de jaren tachtig, kreeg Joop, die in de bouw werkte, helaas ontslag. 'We zijn toen een café-cafetaria in Leerdam begonnen. Na dertien jaar hebben we de zaak verkocht en verhuisden we naar Oisterwijk. Omdat ik wel onder de mensen wilde blijven, ging ik als vrijwilliger achter een bar helpen. Tevens pakte ik het gitaarspelen meer op, ik speel al vanaf mijn zestiende.'

Kampina
In Oisterwijk ging ze regelmatig met haar gitaar naar Kampina, een groot natuurgebied. 'Ik trof op een keer een man, die vroeg of ik hier wel vaker speelde. Zijn overleden broer was hier namelijk uitgestrooid. Het was zijn laatste wens, om daar uitgestrooid te worden, waar hij vaak iemand hoorde zingen. Ik kon me deze man niet voor de geest halen, maar vond het wel bijzonder. Ik speelde in die tijd ook in een countryband en ik schreef mijn eigen teksten. Dankzij een mooi verjaardagscadeau van Joop en de kinderen heb ik daarmee onder professionele begeleiding, mijn eigen CD 'Vur de Geijn,' kunnen opnemen.'

Troubadour
In 2012 verhuisden Joop en Lucy naar Druten. Lucy trekt er in Maas en Waal geregeld op uit als troubadour. 'Het zingen langs de dijk is mijn leven en ik beleef veel, vertelt ze stralend. 'Bij de Tuut kwam een keer een vrouwtje naar me toe, die vroeg of ze mee mocht spelen. Ze haalde een kleine trekzak uit de fietstas en we hebben samen gespeeld, dat was super. En in Dreumel stonden een paar weken geleden zomaar twintig mensen op de dijk te dansen. Ik heb ook een liedje met de titel 'lieve Mam' geschreven. Ik hoopte hiermee het vroege overlijden van ons mam een plek te kunnen geven. Het liedje staat op mijn CD en toen ik het in Puiflijk een keer op verzoek van iemand zong, stond iedereen na afloop te klappen en te huilen.'

De Geijntjes
Behalve als troubadour treedt Lucy regelmatig met Joop, als 'de Geijntjes' op. 'Daar zijn we in Oisterwijk mee begonnen, nadat een muziekmaatje van mij plotseling was overleden. We gaan naar 's Heeren Loo, naar verpleeghuizen en treden voor de Zonnebloem, het Alzheimercafé en ouderenbonden op. Het is iedere keer weer prachtig om te ervaren dat, zelfs erg zieke, mensen opleven van onze muziek.

Roots
Lucy vindt ook nog de tijd om het koor van 'éige bôjum' te begeleiden. 'Ik verzorg het huishouden en ik kook graag. Ik houd er namelijk rekening mee, dat de liefde van de man door de maag gaat,' merkt ze met een knipoog op. En ik vind het altijd erg gezellig als onze twee kleinkinderen komen logeren. Ik houd van gezelligheid. Ik mis in Druten een echt donkerbruin buurtcafé, waar mensen van onze leeftijd samenkomen. Dat zou ik zelf nog willen beginnen. Verder is Lucy weer op haar plek in Maas en Waal of zoals ze zelf zegt: 'We zijn weer terug bij onze roots.'

Door Elly Hagen