Column Bas van der Hoeven: Beweegtuin

Wij worden gediscrimineerd. Wij ouderen worden over een kam geschoren en vernederd door de overheid. Ik krijg steeds meer ongewenste uitnodigingen. Bijvoorbeeld voor een griepprik, een darmonderzoek of een bezoek aan de beweegtuin. Alsof ik zelf niet meer weet wat goed voor me is. Waar heb ik dat aan te danken? Aan het bereiken van een bepaalde leeftijd. Aan een getal. De gemeente zet nog net niet wekelijks een pak incontinentieluiers op mijn stoep, maar verder word ik behandeld als een onmondig kind.

Als die leeftijdsdiscriminatie nu te danken was aan oprechte bezorgdheid of medeleven was het nog steeds irritant, maar misschien te verdragen. Maar nee, de zorgen rond ouderen zijn voor onze bestuurders vooral geldzorgen. Kunnen we dat als gemeenschap nog wel aan, vragen ze zich af. Dat groeiende leger van grijze genieters dat niets meer bijdraagt aan het nationaal product, maar wel steeds grotere brokken van de welvaartskoek wegmummelt terwijl het ruftend op een luie reet vol kwaadaardige ziektekiemen achter de geraniums zit? Kunnen wij ons luxe leventje wel blijven leiden en onze bonussen innen als steeds meer onverantwoord levende bejaarden bakken met geld gaan kosten?

Daarom word ik gecontroleerd en gemanipuleerd. Om de kostenpost geriatrische gezondheidszorg te drukken. Daarom word ik aangespoord om te bewegen op en aan waanzinnig dure apparaten in een door idioten verzonnen concept: de beweegtuin. Ik ben nog volledig bij zinnen, maar de regie over mijn leven wordt nu al overgenomen door een overheid die uitblinkt in bemoeizucht en incompetentie. Een gevaarlijke combinatie. Wil van den Dobbelsteen, fractievoorzitter van Seniorenpartij Druten, die kan aan deze wantoestanden een einde maken, dacht ik. Dus ben ik naar hem toegegaan. Hij stapte net op de fiets. "Sorry", zei Wil. "Ik heb even geen tijd. Ik moet een griepprik halen en daarna ga ik met mijn buurman naar de beweegtuin."