Struinen met Saar

Even voorstellen: Saar is de naam van mijn trouwe viervoeter. Saar is een kruising tussen de grote en de kleine Münsterlander, een Duits jachthondenras. We zijn dol op elkaar en begrijpen elkaar zonder woorden. Fluit en gebaren zijn bijna altijd voldoende. Samen struinen we elke dag door de natuur, vaak in de Afferdense en Deestse uiterwaarden.

Natuurlijk bepaal ik de route die we volgen, en ook al loopt Saar meestal een stukje voor mij, nooit hoef ik haar te roepen als ik een andere richting op loop. Ze houdt me altijd nauwlettend in de gaten. In de natuur voelen we ons beiden thuis, en of het nu regent of niet, we genieten altijd van onze wandelingen in de prachtige natuur hier in de omgeving.

Dankzij Saar ben ik me meer gaan verdiepen in de natuur, en met name in de dieren en hun sporen. Dankzij haar neus doe ik de mooiste ontdekkingen. Ze wijst me op wissels van dieren en holen onder de grond, en gaat netjes voorstaan als er, voor mij verborgen, een fazant of ander dier zich gedrukt houdt in struiken of hoog gras. Nog steeds sta ik er versteld van hoe goed ontwikkeld een hondenneus is.

Zo'n twee jaar geleden, op een mooie regenachtige dag, struinden we samen in de uiterwaarden, waar Saar me wees op een goed verscholen groot hol. Nieuwsgierig als ik ben kocht ik een wildcamera om te zien welk dier zich hierin schuilhield. In de beginnende schemer installeerde ik de camera in de buurt van de ingang van het hol. De volgende ochtend besloot ik, ondanks dat het zaterdag was, vroeg op te staan om de camera op te halen.

Eenmaal thuis stopte ik, licht gespannen, de SD kaart in mijn laptop. Op het beeldscherm vier prachtige afbeeldingen van een das. Prachtig! Ik plaats een update op Twitter en zoek vervolgens meer informatie over de das. Afbeeldingen, voedsel, gewoontes, et cetera. Een klein half uurtje later sla ik, voorzien van Wikipedia wijsheid, mijn laptop dicht. Saar ligt langs mij en doet haar ogen even open. Ze kijkt me aan en ik meen op te maken dat ze wil zeggen 'ken je nu ook de geur van een das?' Ik zeg 'nee, vriend, dat niet… je zult me nog steeds moeten helpen.' Ze sluit haar ogen weer, en ik meen een spottende blik te bespeuren als het gaat om de zintuigen van de mens.

Volg Struinen met Saar via Twitter: @StruinenmetSaar