Gedesillusioneerd na bezoek H.mis St. Victorkerk Wamel

Ingezonden

Tweede kerstdag. Sinds jaar en dag ga ik met mijn familie naar een dienst in de St. Victorkerk in Wamel. Al 10 jaar woon ik niet meer in dit fijne dorp, maar ik kom er nog steeds graag. Dus ook met kerst. Papa zingt bij Con Brio, en daarmee is het bijwonen van deze dienst een goede traditie. Het thema van de dienst was 'Doe ons opengaan voor elkaar.' Ik vond het een mooi thema, passend in de tijd. Want het uitsluiten van mensen, het veroordelen naar elkaar, is helaas nog steeds actueel. Tweede kerstdag is een moment om daarbij stil te staan.

De dienst verliep echter minder inspirerend dan verwacht. Het 'opengaan voor elkaar' leek tijdens de preek van pastoor Massaer toch niet op ieder mens van toepassing. Zo hoorde ik dat "de indoctrinatie van de genderideologie, rechtstreeks ingaat tegen de scheppingsorde, en datgene promoot wat niet katholiek is. Dat zou 'als een boemerang terug op de mens komen', met alle negatieve gevolgen van dien. Alleen 'heilige gezinnen' (man-vrouw-kind) konden vrede en harmonie brengen."

Deze boodschap van pastoor Massaer stemde mij verdrietig. Ik dacht aan die twee hele goede vrienden van mij, een homostel met een pasgeboren kindje. Lievere mensen ken ik haast niet. Waren deze mensen dus niet welkom? Met deze woorden sloot de pastoor hen buiten en veroordeelde hij hen. En dat was nou juist niet het thema van deze dienst. Ik voelde me boos. Deze preek kon toch niet de bedoeling zijn?

Twintig seconden na het einde van de dienst, stond ik in de sacristie. Ik wilde er graag met pastoor Massaer over praten, maar hij was al vertrokken. De volgende dag pakte ik de telefoon. Misschien bracht een gesprek enige nuance. Pastoor Massaer liet me echter weten dat hij deze preek bewust had gehouden. Zijn mening: "mensen moesten maar eens gaan nadenken, want mensen zijn in slaap gevallen". Toen ik aangaf dat zijn woorden kwetsend waren voor bijvoorbeeld homo's, toonde hij geen begrip: "Een man en man is geen christelijke levensstijl. We praten niet zomaar alles goed. Als kerk zijnde, hebben we het recht om te zeggen wat goed en kwaad is. Ieder mens staat voor een keuze en ik wil hen daarover laten nadenken."

Geaardheid was dus een keuze volgens pastoor Massaer. Hij voegde er aan toe: "Je gaat echt tegen de scheppingsorde in en dan zondig je gewoon. Zonden horen niet bij een christelijke levensstijl. Het kwade veroordeel ik." Oftewel: mijn beste vrienden oefenen het kwaad uit en horen er niet bij.

Ik bemerkte daarnaast een andere, interessante frustratie bij de pastoor: "De meeste mensen komen alleen in de kerk met kerst, en voor de rest zie je ze niet. Dat is toch niet normaal?! Iedere katholiek wordt geacht om elke zondag naar de kerk te gaan. Ze gooien daar allemaal met de pet naar. Dat stoort mij enorm!" Toen ik vroeg of hij verwacht dat mensen door zo'n soort preek vaker naar de kerk zouden gaan, kreeg ik geen duidelijk antwoord.

Mijn mening? Een schoolmeester mag zijn leerling wijzen op het niet gemaakte huiswerk, een boekhouder mag zijn klant wijzen op ongeregeldheden en een pastoor mag zijn volgelingen wijzen op een goede manier van leven. Maar ik wist niet dat uitsluiting daar ook bij hoorde. Ik wist niet dat het zaaien van angst daar ook bij hoorde.

Gedesillusioneerd legde ik de telefoon neer. Mijn katholieke opvoeding heeft mij geleerd dat God eenieder altijd wil ontvangen. Zelfs de grootste crimineel kan worden vergeven en is welkom. Pastoor Massaer denkt er anders over en daarmee vertolkt hij voor mij niet het woord van God, maar het woord van zichzelf. God maakt geen onderscheid in mensen. Pastoor Massaer doet dat wel.

De voorbeden tijdens de dienst op tweede kerstdag luidden: 'Dat wij ontvankelijk en gastvrij durven zijn voor eenieder die bij ons aanklopt.' Een totaal contrast met de preek van pastoor Massaer. Maar ook een bewijs: voor hem gaan deze voorbeden helaas niet op.

Ik blijf in God geloven, maar ik geloof even niet meer in zijn personeel.

Mijn fijne dorp Wamel en die mooie kerk, verdienen zoveel beter. Zou God het met mij eens zijn?

Ceciel Kalkers