Dichterbij: Aon ut eind

Hij vuult z’n einde naod’ren
en tracht mi heel veul tact
z’n vrouw te gaon vertellen
dè z’n lichaam flink verzwakt

Ze zitten aon de koffie
zachjes zee ‘t-ie tegen heur:
“Ut is echt onvermeij-jelijk.
Zo kan’t nie langer deur.”

Drek lup ze van de taofel
en reageert heel fel.
‘Laot toch die moed nie zakken.
We rekken ut nog wel.’

Mar hij wies echt wel bèèter.
D’r zaat iets in de weeg.
Hij kon niks mer verdragen,
ès ie al iets binnenkreeg.

‘s Nacht is ie toch gesturve.
Laag languit op de grond.
z’n vrouw die waar geschrokken
toen ze ‘m smèrgus vond.

Naost hum un aontal blèdjes
waorop-ie alles hâ besteld.
De uitvaart hâ geregeld.
Zij stond ervan versteld.

En op de leste bladzij
hillemaol onderoan
hâ ‘t-ie aon heur geschreven
vurdè ‘t-ie is gegaon:

‘Dè’k alles heb geregeld
is iets wè gij nie wou.
Mar wit dè’k dè gedaon heb
umdè ik van oe hou.’