Column Bas van der Hoeven

Telefoonterreur

Net een warme prak voor je neus en jawel hoor: de telefoon. Een iets te joviale jongeman begint je na wat inleidend gevlij iets aan te praten waar je geen behoefte aan hebt. Beleefd luister je, terwijl je al weet hoe dit gesprek afloopt: voor beiden teleurstellend.
Ik verander nooit van leverancier. De man die me ooit zakken eierkolen leverde zorgt nu voor gas, en de krant waar mijn opa zich al aan ergerde valt nog steeds in mijn brievenbus. Ik heb dus weinig last van opdringerige verkopers.
Een vriend van mij wel. Die maakt gebruik van alle aanbiedingen en proefabonnementen en wordt dus geplaagd door telefoonterreur. Daar heeft hij nu iets op gevonden, zo kwam hij vrolijk vertellen.

'Allereerst neem ik standaard de telefoon op met een grafstem', vertelde hij. 'Daarna ontken ik de man te zijn die ze zoeken. Ik maak er een spel van dat ik altijd win door vals te spelen.'

Ik vroeg hoe dat dan gaat.

'Met Kees.'

'Goedenavond Kees. Ik mag u een mooi aanbod doen. U bent toch meneer Van Rooij?'

'Nee, dat is mijn zwager.'

'Mag ik die even aan de lijn?'

'Dat zal helaas niet gaan. Die is vorige week in Letland in een wak geschaatst. Zijn lichaam is vandaag gevonden. Onherkenbaar verminkt. Gelukkig had-ie zijn trouwring om. Ik zit nu met zijn ontroostbare weduwe, mijn zus, rouwkaarten te schrijven. Kan ik u ergens mee helpen?'

Volgens Kees wordt dan na wat gemompel meestal de verbinding verbroken. 'En het mooie is dat ik steeds gruwelijkere varianten verzin. Ik verheug me nu zelfs op die treitertelefoontjes. Van slachtoffer ben ik dader geworden.'
Zijn telefoon rinkelde, hij nam breed grijnzend op: 'Met Kees.'