Kijkers-tip

Ook in mijn vrijgezellentijd heb ik nooit een deelname aan een datingprogramma overwogen en nog steeds kan ik niet begrijpen dat je hieraan mee zou willen doen. Maar goed, wie ben ik? Toch kijk ik met een goede vriendin al weer twee jaar aan een stuk het tv-programma Lang Leve de Liefde (LLDL). Zij neemt de programma’s doordeweeks op en we maken er dan ook een marathon-avond van waardoor we ineens vier of vijf afleveringen achtereen kunnen kijken.

LLDL plaatst twee singles voor 24 uur, onder het oog van camera’s, in een soort luxe Landal-huisje, met het ultieme doel om er als stelletje uit te komen. Het merendeel van de deelnemers is de radeloosheid nabij en bestaat uit de ‘dertien in een dozijn Danny en Marloesjes’. Acht van de tien dames die meedoen zeggen in de intake eigenlijk op bad-boys te vallen en deze uitzendingen eindigen dan ook meestal niet in een match. Veelzeggend is dat deze dames hun huisgenoot op het einde mededelen: ‘Je bent té lief voor me’. Ik vertaal dat altijd alsof deze meiden zo graag een klap willen krijgen van hun toekomstig partner.

Opvallend zijn ook meiden van onder de 23 met het rammelende eierstokken-syndroom die zich ernstig zorgen maken omdat haar beste vriendinnen genaamd Priscilla, Belinda en Sendie al gesetteld zijn met respectievelijk Frans, Donny en Romano. En wat te denken van Dennis. Dennis was 31 en woonde nog bij zijn moeder en mams vond dat het toch tijd werd dat onze jongen maar eens een vriendinnetje ging zoeken. Ook Dennis ging weer alleen naar huis trouwens.

En tot slot zijn er nog de koppeltjes die totaal geen klik hebben, maar op het einde toch 24 uur verlengen onder het mom van: ‘Het kan nog komen‘. Spoiler: Het komt nooit. Ofschoon zeer voorspelbaar, is het voer voor amateurpsychologen en puur kijkersentertainment.

Door Rex Broekman