Verdriet

Ze hèt nie in de gaten
hoe lang ze al zo zit.
Ze zit daor mar te staren
en ziet un bietje wit.

Zo gee ut alle dagen
de tèd die stee vort stil.
De poes die springt vurbij
alleen es zij dè wil.

Ze merkt dè alle dage
vort lijken op mekaor.
Un dag duurt wel un wèèk,
un maond duurt wel un jaor.

Soms wordt ’r wel gezèèd:
Ut slèt wel mi de tèd.
Mar ze stee op zonder doel,
en gee lusteloos naor bed.

Ze denkt duk aon de jaore
dè hij nog was bij heur.
Wè lèèfde ze gelukkig.
Ut lèève hâ nog kleur.

Ze stee op van d’r stoel
en leunt tegen de keast.
De foto die daor stee
die hil ze heel strak veast.

En daor zijn wer de traone
d’r is niemand die ut ziet.
Ze blaost ut kèrske uit.
En zit vol van verdriet.

En dan gee ze naor bed.
Zegt de foto welterusten.
Ze ging nie de kamer uit
vur dè ze de foto nog ’s kuste.

Door Rinie van Haren