Banaal

Een priester mocht van zijn bisschop niet meevaren op een boot met geestelijken uit verschillende religies tijdens botenparade Gay Pride door de Amsterdamse grachten. De reden: tijdens deze 'banale boottocht' van homoseksuelen zou geen ruimte zijn voor 'de nuances van de katholieke visie', zo oordeelde bisschop Jos Punt van Haarlem-Amsterdam.

Juist in deze tijd waarin harteloze idioten verdeling zaaien is een 'kerk van liefde' hard nodig. Die kerk zou moeten zoeken naar verbinding in plaats van de verschillen tussen groepen aan te scherpen. Maar veel bisschoppen en priesters blijven liever hangen in de jaren vijftig.

Ik las het bericht en moest denken aan mijn moeder. Een vrouw met een blinde adoratie voor meneer pastoor. Kwestie van hersenspoelen vanaf de wieg. Negen kinderen baarde ze in de vanuit Rome gedicteerde jaren veertig en vijftig. "Die had ik nu niet meer gekregen, maar we waren angstig", zei ze in de jaren negentig tegen mij, haar jongste. En ze vertelde hoe ze tijdens haar zwangerschap van mij te misselijk was om zondags naar de kerk te gaan. Dat was een zonde en dus ging ze biechten. "De pastoor vroeg me waarom ik niet naar de kerk was gegaan. Toen ik zei dat ik te ziek was, doordat ik acht maanden zwanger was, zei de pastoor dat ik dan beter niet meer in de kerk kon komen. Vanwege de 'schande voor de mensen'."

Dat was de genuanceerde mening van de katholieke kerk in de jaren vijftig: mensen moesten er op los fokken, maar de zichtbare gevolgen van seks, een dikke buik, kon je beter binnenskamers houden.

Het verkrampte standpunt van de kerk over seksualiteit heeft in het verleden onnoemlijk veel leed berokkend. Daar heeft bisschop Punt blijkbaar geen lering uit getrokken.
En de pastoor snapt het wel: "Als je baas dat zegt, wat kun je dan anders?"
Waar heb ik dat eerder gehoord?