Time is on my side

Tijd bestaat dankzij de tirannie van uurwerken en agenda's.

Voor een vrijgezelle pensionado telt dag noch uur, week noch maand. Bevrijd van werkritme en partnerdwang is tijd niet meer dan de onmeetbare periode tussen nu en nooit. Niets.

Ik heb altijd een gespannen verhouding met tijdmeting en 'het juiste tijdstip' gehad en dus nooit een polsklokje gedragen. Ook al kreeg ik op mijn plechtige communie van mijn peetoom een horloge.

'Nu hoef je nooit meer ergens te laat te komen', zei hij knipogend naar mijn vader, zijn broer. 'Heb ik toch iets bijgedragen aan je opvoeding.'

Het zware ding bungelde losjes aan mijn dunne pols. 's Avonds heb ik het achter de pockets op mijn Tomado boekenrekje gelegd en nooit meer gedragen. Dat ik het toch heb gered in het leven komt in de eerste plaats door mijn plichtsgetrouwe moeder en haar pendule en daarna door vrouwen die mij niet hebben gebaard, maar wel hebben trachten op te voeden. Ze hebben van mij toch een min of meer nuttig lid van deze zenuwenmaatschappij gemaakt.

Nu ben ik 65 en leef weer zoals het hoort. Reagerend op mijn lijf. Opstaan als ik ben uitgeslapen, naar bed als ik moe ben. Eten als ik honger heb en zo kan ik nog veel meer functies en driften noemen waarvoor ons lichaam tijd en uur bepaalt.

Ook het veranderende, grillige klimaat is een onbelangrijke factor geworden.

Als het mooi weer is ga ik naar buiten, is het slecht blijf ik binnen. Is het te warm dan doe ik niets, koelt het af dan verricht ik in en om het huis wat noodzakelijk is.

In dit uurwerkloze bestaan is stress een lastige logé uit het verleden geworden.

Daar moest ik aan denken toen ik deze column ging tikken en 'Time is on my side' van The Stones hoorde. Ze bedoelen het wel anders, het liedje gaat natuurlijk over liefde, maar toch. Hoeveel tijd ik nog heb weet ik gelukkig niet, maar hij is wel helemaal van mij.