De Maas&Waler dat ben ik: Wilma Zondag

In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.

Naam: Wilma Zondag
Leeftijd: 65 jaar
Woonplaats: Wamel

Deze maand nam Wilma Zondag na vijftig jaar afscheid bij de Spar in Wamel. In 1966 was ze klaar met de huishoudschool en zag in de Omroeper (op zijn Wamels: het Keujesblaadje) dat er bij de Végé een winkelmeisje werd gevraagd. Ze stapte er op af en kon meteen beginnen. 'Ik vind het typisch dat ik begon en eindig met een feestelijke heropening na een verbouwing van de winkel. Daarmee kom ik ook tot het besef dat ik er een halve eeuw heb gewerkt', vertelt ze. De klanten zullen deze vriendelijke en belangstellende vrouw in de winkel zeker gaan missen. Wilma zelf heeft nog even geen tijd om in het beruchte gat te vallen, want zij traint volop voor haar achttiende Vierdaagse.

Veel Zondagen
Wilma is de tweede uit een gezin van vijf dochters en een zoon. Haar moeder overleed op 69-jarige leeftijd en Wilma is tot 1998 bij haar vader blijven wonen. Haar eigen woning staat op het voormalig terrein van meubelfabriek Zondag. 'Dat was geen familie van vaders kant, want er wonen hier veel Zondagen. Vroeger gingen we de kerstkaarten die door de postbode verkeerd bezorgd waren, bij elkaar afgeven', vertelt ze lachend.

Winkelboekje
Bij Végé en later Spar heeft Wilma veel ontwikkelingen meegemaakt. 'Toen ik begon was er nog een winkelboekje, dat mijn baas naar de klanten bracht en weer ophaalde. Ik heb wat boekjes uit mijn hoofd op staan tellen. Daar zou ik nu toch niet meer aan moeten denken. Ik moest de prijzen uit mijn hoofd weten, vooral van artikelen die in de reclame waren. Van Weerdenburg, mijn eerste baas, was groenteboer. Hij woog de groenten nog zelf af en verpakte alles in kranten. Toen we als een van de eersten een zelfbedieningswinkel werden konden de klanten zelf hun groenten pakken. Hij ergerde zich er aan, dat hierdoor meer groenten overstuur gingen.'

De Wamelse ging mee naar de nieuwe eigenaar, Veltmaat. 'Ik heb eigenlijk altijd het kassawerk gedaan, dat was een sociaal gebeuren. Ik had een soort vertrouwensfunctie en ik had aan 'Wedden Dat' mee kunnen doen. Ik kende cheque-nummers en later pincodes uit mijn hoofd. De mensen zeiden vaak: 'zuukte gij da effe op'. Ik heb lief en leed met mensen gedeeld. Als iemand ziek was kon ik er niet omheen en vroeg ik hoe het ermee ging. Ook bij mijn bazen staat service voorop. De winkel heeft een ziel en daaraan heb ik mee mogen werken.'

Wamel
Wilma vindt Wamel een hechte en sociale gemeenschap. 'Er is veel te doen en de saamhorigheid voelt voor mij als een warm bad. We hebben bijvoorbeeld de Bootspotvereniging, een initiatief van jonge mensen. Zij zetten zich op een goede manier voor Wamel in. En daarnaast is er het koor Con Brio, een goede carnavalsvereniging en een actieve bejaardenbond, de Kinderboerderij en het RIBW. Echte Wamelsen gaan hier dan ook niet graag weg. Omdat veel voorzieningen zijn verdwenen, moeten oudere mensen bijna gedwongen verhuizen. Ik denk hierdoor ook weleens over mijn toekomst na.'

Voorlopig echter blijft Wilma in beweging en oefent alweer volop voor de Vierdaagse. 'Dat ik hieraan meedoe kwam door een nicht van mij. Zij haalde mij over. Het eerste jaar hebben we vooraf zeker 1.200 kilometer gelopen. Tijdens de laatste mars kreeg ik pijn in de enkel. Ik ging naar de dokter en die vroeg: 'wil jij daar de vierdaagse mee lopen? Dat gaat je niet lukken'. Ik ben toen bijna dagelijks naar de masseur geweest. Op vrijdag voorafgaand aan de vierdaagseweek ging ik nog even naar de huisarts. Die stuurde me naar het ziekenhuis, met als gevolg dat ik in het gips liep, in plaats van de Vierdaagse. Mijn nicht liep dat jaar wel en zei na afloop: 'dat was eens maar nooit weer'. Ik heb in 1997 de Vierdaagse weer opgepakt en loop dit jaar voor de achttiende keer mee.

Toekomst
Wat ze na haar pensionering en de Vierdaagse gaat doen weet Wilma nog niet exact. Stilzitten zal het niet worden. Ze denkt over vrijwilligerswerk en krijgt tijd voor haar hobby's, waaronder tuinieren, kleding maken, fietsen en wandelen. 'Een vriendin van me is maar 42 geworden. Ze liet haar man en twee jonge kinderen na, dat vond ik heel confronterend. Het deed me wel beseffen dat ik met kleine dingen blij wil zijn. Ik ben dan ook dankbaar dat ik deze leeftijd mag bereiken.'

Door Elly Hagen