Struinen met Saar

De eerste keer...

Samen met mijn hond Saar struin ik dagelijks door de natuur in de omgeving, vaak in de Afferdense en Deestse uiterwaarden.

Saar was ruim één jaar en samen volgde we een training voor jachthonden via de KNJV. Niet dat ik jaag maar het werk van jachthonden heb ik altijd prachtig gevonden en nu ik een jachthond had wilde ik daar natuurlijk ook iets mee doen. Eenmaal per week trainen we met de club en bijna dagelijks samen in de uiterwaarden. Volgen, los en aangelijnd, apporteren, over water sturen, verloren apport, enzovoort. Als je zo samen met je hond bezig bent ontstaat er een band. Een hond begrijpt ons vrij snel maar andersom is het voor ons moeilijk om de lichaamstaal van je hond te leren lezen. Houding, oren, snuit, vacht en staart. De hond doet echt zijn best om met je te communiceren maar deze taal leren is moeilijk.

Graag vertel ik dan ook over de eerste keer dat Saar deze bijzondere band uit zichzelf liet zien. We liepen samen onder de zomerdijk door de uiterwaarden en Saar liep zoals gewoonlijk iets voor me uit. Af en toe liep ze op de zomerdijk of verdween er even achter. Niets bijzonders, we struinden samen zoals altijd. Tot het moment dat ze terugkwam, tegen mijn been duwde en meteen weer verdween achter de zomerdijk. Niets in de gaten liep ik door. Saar kwam terug, duwde wéér met haar snuit tegen mijn been en rende terug de zomerdijk op, maar nu bleef ze op de zomerdijk staan en bleef me op een bepaalde manier aankijken.

Ik stopte en meteen kwam ze weer aangehold en duwde opnieuw tegen mijn been om vervolgens weer terug te rennen en te wachten. Ze bleef weer staan en kwispelde toen ze zag dat ik naar haar toe kwam. Ik was bijna bij haar toen ze voor me uit liep en voor een struik bleef staan en me bleef aankijken. Ze wilde me duidelijk iets laten zien. Nieuwsgierig kwam ik voorzichtig dichterbij en keek langs haar op. Ik schrok toen ik zag dat daar een vos lag te slapen! Ik pakte mijn telefoon en nam snel een paar foto's. Saar liep om de struik heen en rook behoedzaam aan de vos. De vos werd wakker, keek mij aan en draaide zich langzaam om naar Saar, maakte zich groot en de vos en Saar sprongen tegen elkaar aan. Anderhalve seconde later holde de vos weg met Saar achter zich aan. Na honderd meter kwam Saar kwispelend terug.

Trots op Saar maar wel met de schrik in mijn benen liepen we weer terug. Dit was de eerste keer dat Saar mij iets duidelijk wilde maken en ik had haar begrepen. Dit was zóveel mooier dan de keren dat het mij lukte om haar wat te leren! Het vertrouwen krijgen van je hond is iets moois. We leren nog steeds van elkaar en begrijpen elkaar steeds beter en nog steeds ben ik trots als Saar weer ergens blijft staan en me blijft aankijken. Ik weet dan, ik moet terug, ze wil me iets laten zien. Bijzonder!