Tsjernobyl
ColumnHet RIVM en kennisinstituut Deltares zijn het erover eens: het is niet duidelijk of bij granulietstort in natuurplassen de kankerverwekkende stof acrylamide vrijkomt. Lekker dan, laten ze in West Maas en Waal nou net zo’n 750.000 ton van dat spul in een hele diep plas gedumpt hebben.
En wat te denken van de ontdekking dat granuliet, in tegenstelling tot eerdere beweringen, niet alleen op de bodem van de plassen bivakkeert. Het goedje is ook aangetroffen in de zogeheten leeflaag. Laten we elkaar geen acrylamietje noemen: waarschijnlijk bevat de Dode Zee op den duur meer leven.
Minstens zo zorgwekkend, maar lang niet zo verrassend, is de wijze waarop betrokken partijen met dit nieuwste hoofdstuk in het granulietdossier omspringen. Zo was men ‘vergeten’ om verantwoordelijk wethouder Ans Mol te informeren over een Tweede Kamerbijeenkomst over dit onderwerp. En dat was niet voor het eerst, geregeld belanden belangrijke memo’s niet op de bureaus van bewindspersonen als Mol.
Mol kon dus wederom fluiten naar de resultaten van het RIVM-Deltares onderzoek. Die moest ze uiteindelijk vernemen via de redactie van Zembla. Het nieuwsprogramma wijdde al menig uitzending aan de zaak en vroeg bij verschillende ministeries om een reactie, maar kreeg overal nul op het rekest.
Pas na heel lang aandringen kwam staatssecretaris Heijnen met een reactie. Verbluffend genoeg durfde ze te beweren dat er niets aan het handje was en dat de studie ‘geen nieuwe inzichten’ bevatte. Daar denkt een stoet aan deskundigen die dingen wél onderzoeken inmiddels toch echt anders over.
Na vijf columns over granuliet is me één ding duidelijk: het leed is geleden. Die chemische bagger ligt tussen het slib, en de gemeente is genaaid. Dus waarom maken ze er niet het beste van? Doop de gifplas om tot ‘Tsjernobyl aan de Maas’ en organiseer rondvaarten inclusief audiotour ingesproken door Ans Mol. Cynisch? Zeker. Maar als het leven je een vijver geeft, kun je maar beter leren vissen. Ik zou ze alleen niet opeten.
Door Patrick Huisman