Wantrouwen
Column Column BabbelsNatuurlijk moeten we blij zijn dat er in Nederland regelingen zijn voor de minima. Toch wordt het wat zuur als een paar meter en een plaatsnaam het verschil maken tussen hulp en helemaal niks.
Eigenlijk zou iedereen die in de bijstand belandt eerst een cursus ‘u en uw voorzieningen’ moeten volgen. De huidige opzet blijkt een doolhof vol mitsen en maren. Is uw inkomen tot 110 of tot 120 procent van het minimumloon? En hoe lang heeft u de uitkering al? Het bepaalt allemaal wat u wel of niet krijgt en dat verschilt dan weer per gemeente.
Alleen al de vergoedingen voor openbaar vervoer zijn een heikel punt. Als alleenstaande bijstandsgerechtigde kunt u beter in Druten wonen, daar vergoeden ze bijvoorbeeld wel de busritjes die u naar Nijmegen maakt om uw bejaarde moeder te helpen. In Beuningen is er geen budget voor dergelijke barmhartigheid.
Of wat te denken van de nieuwe witgoedregeling in Beuningen. De gemeente trekt de knip als uw oude apparaat een energieslurper blijkt. Maar wel op voorwaarde dat u eerst uw oude apparaat inlevert. Ligt de defecte koelkast of wasmachine al op de stort? Pech gehad! In West Maas en Waal kan een kind daarentegen wel de was doen: daar komt die nieuwe machine er!
Naast de ongelijkheid erger ik me vooral aan de wijze waarop Beuningen haar inleverbeleid verdedigt. De regel moet voorkomen dat mensen oude apparatuur blijven gebruiken en hun gratis, nieuwe apparaten meteen doorverkopen. Het hele uitgangspunt is dus zuiver wantrouwen. In de ogen van de gemeente zijn burgers die om hulp vragen per definitie al verdacht. Zoals de waard is, vertrouwt ‘ie z’n gasten.
Al met al mogen gemeenten, al is het maar in deze regio, hun minimabeleid best wat beter op elkaar afstemmen. Daarnaast zou ik de onvolprezen wethouders en ambtenaren willen uitdagen om vertrouwen als uitgangspunt te nemen. Je krijgt wat je geeft: wie weet gaat de burger de instanties ook weer vertrouwen!
Door Patrick Huisman