Beelddenker
ColumnErgens in september vorig jaar belde mijn zusje me op met een verhaal over vagitanus. Ik dacht bij mezelf: ‘arme meid’. Al vrij snel bleek dit de juiste Nederlandse term te zijn voor het eerste huilen van een pasgeboren baby. Dat scheelde, ik dacht initieel aan iets heel anders. Ik ben namelijk een beelddenker en dit heeft absoluut voordelen, maar ook nadelen. Zo hoorde ik op de radio het voor mij tot dan toe onbekende woord toiletpluim. Wanneer ik een nieuw woord hoor, krijg ik er direct een beeld bij. Wat denkt u dat toiletpluim of glabella is? Toen ik dat laatste woord voor het eerst hoorde, dacht ik dat het een geslachtsziekte was. Het is niks meer en minder dan het deel van de schedel tussen de wenkbrauwen.
Goed, even terug naar de toiletpluim. Toen ik dit woord voor het eerst hoorde, dacht ik dat het een compliment zou zijn na het poepen. Zo in de trend van: ‘lekker geknald schat, maar ik moet ook nog!’ Het tegendeel is waar. Toiletpluim zijn verdwaalde stukjes ontlasting. Niet te verwarren met tarrels, want iedereen weet waar die zitten, daarentegen is toiletpluim verdwaald en lastig vindbaar met het blote oog. Toiletpluim ontstaat wanneer we het toilet doorspoelen, maar niet de deksel naar beneden doen. Klaarblijkelijk komt er naast die enorme stortvloed aan water bij het doortrekken dus ook ontlasting vrij. Dit dwarrelt vrolijk door onze badkamer waar ook onze tandenborstel, onze toys en scheermesjes liggen.
Over smerig gesproken, wist u overigens dat slechts vijftig procent van de (witte) Nederlanders zijn handen wast na een toiletbezoek? Dit geeft je toch te denken als je iemand de handen schudt. En als we het toch over toiletbezoek hebben, op welke wijze veegt u uw gaatje schoon? Doet u dit met enkel een droog velletje toiletpapier? Ik kan het me nauwelijks voorstellen, want wanneer je met je bloten handen een drol oppakt, volstaat je handen schoonmaken met keukenrol toch ook niet?
Door Rex Broekman