1,2,3,4…
AlgemeenJa hoor, wederom ben ik erin getrapt. Het zou ook aan mijn geheugen kunnen liggen, maar laat ik het voor mijn eigen geruststelling houden op een opwelling waardoor ik ineens spontaan een eerdere gebeurtenis vergeet. Vergelijkbaar met een niet actieve herinnering zeg maar, waarmee ze in de politiek kunnen wegkomen door schaapachtig dom te kijken en daarna de schouders op te halen. Wat is precies het geval?
Een paar maal per jaar krijg ik zin in een huzarenslaatje. Dan zie ik ze staan achter de glazen gekoelde vitrines van de supermarkt en dan valt mijn keuze meestal op de rundvleesversie. Eenmaal thuis aangekomen, verdwijnt het bakje dan een aantal dagen in de koeling tot de maag op een zaterdagmiddag begint te knorren. Zonder te kijken pak ik het slaatje. Ik trek het plastic dekseltje eraf en bedenk mij ineens dat ik hier de vorige keer ook intrapte. Er zit al ruim een jaar geen rood plastic lepeltje meer in. Een domper, maar het milieu is gered met deze minieme plasticbesparing. Terug naar de keuken en met een theelepeltje harken we de huzarensla naar binnen. Niet lekker en het smaakt compleet anders ineens.
Het is maar een klein bruggetje naar de, door velen vervloekte, papieren rietjes. Ook ik hoor bij de mensen die geen fan zijn, want je milkshake door een papieren rietje wegzuigen lukt voor geen meter. Evenals warme producten trouwens. De vraag is, wat te doen? Ik heb in mijn voorraadkast nog meer dan 1.000 ongebruikte plastic rietjes liggen. Niet dat ik ze dagelijks gebruik, maar om ze nu allemaal ineens weg te gooien? Een lastige gewetenskwestie. Ook zie ik dat er via internet nog miljoenen plastic rietjes te koop aangeboden worden. Na wederom aan een papieren rietje te hebben gelebberd, concludeer ik definitief dat drinken door een plastic rietje zuigt; voor mij overduidelijk geen 1, 2, 3, 4, rietje van papier.
Door Rex Broekman