Tsjiekieta
ColumnTerwijl ik halverwege de film Back to the Future zit, grijp ik naar een banaan die op een fruitschaal voor me ligt. Op dat zelfde moment gebruikt Dr. Emmett Brown in de film etensresten, bananenschillen en bier om zijn legendarische DeLorean-auto van (bio)brandstof te voorzien. Deze filmklassieker was in 1985 zijn tijd ver vooruit. Ik keek eens even beter naar de banaan die ik zojuist pakte en zag ik dat er een karrevracht aan stickertjes opgeplakt zit. Deze waren dan wel biologisch afbreekbaar, maar toch. Het eerste stickertje vertelde me dat de banaan CO2 neutraal was. Het zette een kritisch mens als mezelf toch even aan het denken en ik heb uiteindelijk toch even Google moeten raadplegen om erachter te komen wat dit betekende.
Het idee op zich is schitterend. Een groep geleerden heeft namelijk berekend dat per kilo bananen gemiddeld 0,9 kilo CO2 vrijkomt. Door alle stappen te analyseren vanaf de bananenplantage tot en met het supermarktvak, kon er een enorme reductie aan CO2 gemaakt worden. Terwijl ik mijn tweede hap in de banaan zette, zie ik dat de volgende sticker me informeerde dat het om een fairtrade (eerlijke handel) product ging. Met andere woorden; ik heb iets meer voor deze banaan betaald maar de boer in Costa Rica kan nu een elektrische auto aanschaffen. Toch een lekker gevoel.
De banaan, inmiddels onderweg naar mijn darmkanaal, was volgens een andere sticker ook nog eens organisch én biologisch. Dat klinkt toch helemaal als de jackpot? Ik draaide in mijn hoofd de tijd even voor het gemak 40 jaar terug. Blijkbaar waren bananen vroeger noch biologisch, noch organisch, koolstofdioxidebommen en werden boeren gewelddadig hun bananen afhandig gemaakt. De banaan zoals u en ik hem kende, is niet meer.
Door Rex Broekman