Onkruid ‘schoefele’ bij de kerk en het kerkhof in Weurt
MensWEURT - De zon knettert op de kalende koppen. Alleen de toren van de Andreaskerk in Weurt geeft hier en daar wat schaduw op deze zonnige donderdag.
Donderdagochtend verzamelt een tiental oudere mannen zich in en rond de kerk in Weurt om arbeid te verrichten. ‘Dit is echt nodig. Wie moet het anders doen?’
De Kiets
Rien Peters hoopt in september 95 jaar te worden en is onder de authentieke Weurtenaren beter bekend als ‘de Kiets’. Peters is de oudst levende oorlogsveteraan uit de Tweede Wereldoorlog in de gemeente Beuningen en ook hij meldt zich elke donderdagochtend bij de kerk. Zelfs op Hemelvaartsdag toen de rest zich een vrije donderdag had gegund.
Peters is een van het tiental vrijwilligers dat het onderhoud van kerk en kerkhof op zich heeft genomen. Bittere noodzaak gelet op het onkruid dat vooral in deze tijden van groeizaam weer, welig tiert. Niet dat de hoogbejaarde ‘veteraan’ nog bergen verzet. Maar hij is er wel bij. Zijn wekelijks verzetje en zo blijft ‘de Kiets’ onder de mensen. Hij houdt contact en weet heel goed wat er ‘speelt’ in Weurt.
Nee, het ‘zware’ werk wordt gedaan door de jonge ouderen. Veelal mannen die hun hele leven, of het grootste deel daarvan in Weurt wonen en elke losliggende tegel in het dorp weten te liggen. Geen dor hout, maar zeer waardevolle mensen voor de samenleving.
De klus
De wensboom die in de advent op het kerkhof is neergezet, moet worden opgeruimd.
Het wordt een lange en ingewikkelde klus die, naarmate die vordert steeds vaker moet worden geëvalueerd. De tijd; hij telt niet meer. Een andere schop zou misschien beter zijn. Een ander haalt even een zaag uit het schuurtje. Rien Peters krabt eens onder zijn pet en kijkt ernaar. Hij kijkt mij lachend aan; een knipoog is mijn beloning voor die dag.
Schoefele
Achter en naast de kerk zijn enkele mannen druk met het onkruid schoffelen. ‘Schoefele’ zeggen de rasechte Weurtenaren. Ondertussen worden alle wereldproblemen opgelost. Totdat een vrouwenstem over de graven galmt: ‘Koffie!’ De schoffels, harken en batsen worden neergelegd en allen verzamelen zich in de achtertuin van de pastorie. Het markante gebouw brandde in 2005 geheel uit. Alleen de buitenmuren bleven overeind. Maar Weurt zette de schouders onder de pastorie en zie, ze staat er weer in alle glorie.
Daar komt de koffiedame met de koffiekan: ‘Rien, ook nog een tweede bakje?’ Rien knikt instemmend en pakt nog een speculaasje uit de trommel. Hier onder de boom is het leven goed.
Door Ger Loeffen