Door Ton van Hulst
In de rubriek ‘de Maas & Waler dat ben ik’ maken we kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.
Naam: Anke Zeldenthuis
Leeftijd: 55 jaar
Woonplaats: Appeltern
'Het is eigenlijk puur toeval dat we hier terecht zijn gekomen', legt Anke uit. 'We hebben jarenlang in een chalet gewoond op een camping en zochten vervolgens iets anders. We werden getroffen door de schoonheid en rust van deze omgeving en de natuur. In het dorp waren nauwelijks voorzieningen, maar dat was geen probleem. Wel was er een kroegje, maar dat was op het moment dat we dit huis kochten net verdwenen…'
Anke was een lastige puber, vertelt ze, die vroeg het ouderlijk huis verliet. Ze ging studeren aan de Pabo en na een baan in het regulier onderwijs gaf ze les aan leerlingen met gedragsproblemen. Tegenwoordig werkt ze bij het Expertisecentrum Jonge Kind in Druten. 'Daarnaast begon ik in 2003 een bedrijfje in grafisch ontwerp: logo’s, posters enzovoort. Nu doe ik dat twee dagen in de week en zit ik drie dagen in het onderwijs. Voor Stichting Musical Productie Maas en Waal heb ik het logo ontworpen en zit ik in het bestuur voor ontwerp en pr. Zelf meespelen doe ik maar niet; ik ben bang dat ik de teksten niet kan onthouden en vind het daarom toch een beetje eng. Met het bestuur houden we soms een leesavond met de toneelteksten, dan kan er mooi niets misgaan! Ik ben blij met de geweldige regisseur en muzikaal leider en de goede acteurs.'
Dorpsplatform
Anke is altijd actief geweest, met van alles. 'Ik zie het zo: Appeltern is klein en telt slechts 850 inwoners. Als je wilt dat er iets gebeurt, zul je het zelf moeten doen. Ik draag mijn steentje bij in de pr-commissie van het dorpsplatform. Ik heb ook het gevoel dat ik zo’n beetje de dorpsfotograaf ben. Ik hou van fotografie. In een paar fotoclubjes waarvan ik lid ben, geven we elkaar weleens opdrachten, dat stimuleert enorm.'
Struinroute
Sinds 2018 is er een mooie struinroute in en om Appeltern. 'In het dorp dachten we na over wat we eigenlijk zouden willen om de leefbaarheid te vergroten. Er werden verschillende werkgroepjes gevormd en ik werd, evenals mijn man, lid van het groepje ‘wandel- en struinroute’. We begonnen met helemaal niks. Tijdens het uitzetten van een route kwamen we soms door dichte braamstruikbegroeiing en privétuinen. Het was nog een heel geregel voordat we alles voor elkaar hadden, dat heeft wel twee jaar geduurd. Maar het is superleuk geworden, dat kan ik wel zeggen. Kortgeleden zijn er van de struinroutefolder zelfs Engels- en Duitstalige versies verschenen.' De struinroute is voorzien van houten bankjes, en de werkgroep is bezig met gedichten die men al wandelend kan lezen. 'Gedichten van onder andere Toon Hermans, Ben van Ooijen en van onszelf. Het liefst zou ik die willen laten voordragen bij de opening van de struinroute, maar of dat allemaal kan straks, je weet het niet hè.'
Schilderen
In haar tuinhuisje zie je Anke bezig als schilderes. Ze maakt voornamelijk abstract werk, want precies iets naschilderen trekt haar minder. 'Kortgeleden heb ik mijn eerste schilderij verkocht en ik heb ook al een opdracht voor een volgend werkje. Regelmatig houden we hier workshops; dat is vreselijk gezellig, met natuurlijk een hapje en een drankje erbij. Heel intiem en kleinschalig. De schilders zoeken dan van alles uit de tuin om inspiratie op te doen, bijvoorbeeld mooie kruiden en bloemen, of simpelweg een takje.'
Ook op school is Anke soms actief met een kunstproject en ze bezoekt graag ateliers en werkplaatsen tijdens kunstroutes. Zowel hier in Appeltern als verder weg in de omgeving.
Eetgroepjes en lezen
'Ik heb drie eetgroepjes, met vriendinnen. Dan gaan we om beurten bij elkaar eten. De mannen? Oh nee, die mogen er echt niet bij zijn hoor! Ze mogen wel even langslopen, maar verder moeten ze wegblijven', lacht ze. Anke zit vol energie en heeft zelfs nog tijd voor het lezen van voornamelijk thrillers. Daarnaast wandelt ze twee keer per week een kilometer of acht, negen. Het liefst over mooie klompenpaden, vaak rondom het dorp.
Appeltern
'We werden niet voor niets verliefd op Appeltern, en dat is nu nog steeds zo. De saamhorigheid hier is geweldig. En, ook heel belangrijk, we voelen ons er heerlijk veilig.'