'Ik zoek het verhaal'
In deze rubriek bezoeken we diverse ateliers van Maas en Waalse kunstenaars. Deze week zijn we op bezoek bij Kieta Nuij in haar atelier in Druten.
Door Ton van Hulst
Waar in de voormalige dorpssupermarkt de blikken bruine bonen en potjes pindakaas de schappen vulden, trekken nu bronzen beelden, mallen en beeldhouwersgereedschappen de aandacht. Het atelier van de uit Heerlen afkomstige Kieta Nuij, die gedurende vijf jaar aan de academie in Maastricht studeerde en via Nijmegen in Druten belandde.
'Vroeger werkte ik voornamelijk abstract, maar tegenwoordig houd ik mij meestal bezig met het uitbeelden van emoties. Ik zoek naar gemeenschappelijke ervaringen en gevoelens; die druk ik uit door middel van houding en expressie. Ik zoek het verhaal, en dat geef ik vorm met beelden, niet met woorden, die voor sommige emoties soms moeilijk te vinden zijn.'
Eigen binnenwereld
Haar beelden staan in galeries in Nederland, België en Duitsland. In het Franse Lille is haar werk op een beurs te bewonderen. Ze begon oorspronkelijk met klei, maar werkt al lange tijd met brons. 'Maar nu heb ik daarnaast de klei weer opnieuw opgepakt, ik kan er een ander gevoel in leggen. Portretten in opdracht maak ik niet, want ik werk vanuit mijn eigen ervaring, vanuit mijn eigen binnenwereld. Dat is mijn vertrekpunt, en gaandeweg het proces maak ik als het ware schetsen in het materiaal zelf.
Al het werk, zoals wasmodellen en mallen maken, tot aan de afwerking (ciseleren en patineren) doe ik zelf. Alleen het gieten gebeurt bij de bronsgieter. Als mijn idee samenvalt met het uiteindelijke beeld ben ik tevreden, het moet echter wel perfect afgewerkt zijn. Ieder beeld wordt in oplage gegoten, maar is door kleine wijzigingen toch uniek, en ik wil dat het mijn energie uitstraalt. Ik leef van mijn kunst, maar het is wel hard werken, zeker wel.'
Uiteenlopende reacties
Kieta krijgt uiteenlopende reacties op haar beelden. 'Er was eens een vrouw die in tranen geroerd vertelde dat mijn beeld precies uitdrukte hoe zij zich voelde, ik had haar gevoel tastbaar gemaakt. Als een beeld helemaal af is, is het niet meer van mij', vertelt ze. 'Nee, dan ben ik niet meer dan een toeschouwer. Natuurlijk blijft de voldoening, maar het ultieme werk heb je natuurlijk nooit gemaakt. Je blijft toch altijd zoeken naar verbetering, en vooral: naar verdieping.'