Pica het straathondje
BEUNINGEN - Toen de dierenarts het fatale spuitje uit onze Max trok en hij langzaam insliep, nam ik me voor voorlopig geen hond meer te nemen. Max was een Friese Stabij; een reu. Was wild op postbodes met blauwe enveloppen, tolereerde geen enkele andere hond in een straal van honderd meter van ons huis, vrat een jong konijntje met huid en haar op, nam regelmatig de spatten en trok ooit een hoogbejaarde man van zijn scootmobiel. Kortom, niemand kwam ons huis binnen als Max het niet goed vond. Een betere alarminstallatie konden we ons niet wensen. Toch wilde ik wel eens een tijdje hondloos door het leven.
Door Ger Loeffen
Maar ja, met twee dames in het gezin is de beginstand vaak al één tegen twee. Ondanks dat, heb ik het bijna twee jaar kunnen volhouden. Van begin af aan was er consensus binnen ons gezin; als we dan tóch een andere hond zouden nemen, dan zou dat er een uit een asiel worden. Wekelijks, ja bijna dagelijks werd ik bestookt met foto’s van de meeste uiteenlopende hondenrassen. Maar ik hield stand.
ALAS Rescueteam
Tot die dag waarop mijn vrouw een foto liet zien van een prachtig hondje. ‘Wat vind je hiervan’, zei ze, ‘een Spaanse straathond’. De volgende dag al togen we richting Hattem om onze mogelijke nieuwe huisgenoot te bekijken in een opvang van het ALAS Rescueteam. Ach, u voelt het al beste vriend, mijn strijd was gestreden. Slachtoffer der vrouwelijke overmacht. Damaris was haar naam en op het nippertje gered uit de knokige handen van een brute Spaanse hondendoder. Schichtig en met de staart tussen haar achterpootjes keek ze ons aan. Een banger hondje had ik nog nooit gezien. Wij zouden het derde gezin worden voor haar, liet ALAS weten, de organisatie van hondenredders. Toen al realiseerde ik me dat het een lang project zou gaan worden.
Een klein uurtje later reden we richting Beuningen; Damaris bij mijn vrouw op schoot nieuwsgierig om haar heen kijkend. Thuisgekomen nestelde zij zich onmiddellijk op de brede vensterbank van het bloemkozijn. Damaris reageerde nauwelijks op haar naam en omdat we het toch al geen mooie naam vonden werd het Pica.
Pica
Die naam komt niet zomaar uit de lucht vallen. De Picos is een bergketen in Noord-Spanje. Maar ja, Picos is een mannennaam. Pica is ook de kleinste grafische maat en doet zo eer aan mijn opleiding en achtergrond. Na enkele dagen al spitste zij haar oren als we haar nieuwe naam noemden. Een slim hondje. Al onze pogingen haar te benaderen waren dusdanig vruchteloos dat we ernstig gingen twijfelen: houden of terug naar Spanje, wetende dat het laatste eigenlijk geen optie was.
Nu staat zij ‘s ochtends onder aan de trap te wachten en laat zich strelen. Vanaf haar plek in het bloemkozijn volgt zij bibberend passerende honden en is zeer waakzaam. Wandelaars lopen wijzend en glimlachend voorbij. Sommige maken een foto ‘van dat hondje in het raam'. Tweemaal daags duwt ze haar neus tegen mijn hand om vervolgens snel terug te springen. Eten! Als ik de buitendeur open rent ze kwiek door het weitje naast ons huis, sprint even later weer naar binnen om met een behendig sprongetje haar plek weer in te nemen in het bloemkozijn. De Spaanse hondendoder is verslagen.