Onweer
Het bliksemde aan de overkant van de rivier, de enige verlichtende gebeurtenis aan gene zijde. Het natuurverschijnsel haalde een vergeten herinnering boven: moeders geldkistje. Een metalen doos met een slotje die mijn moeder altijd op tafel had staan als het onweerde.
Wij, haar kinderen, zaten rond die tafel. Slaapdronken, in pyjama met daarover een regenjas en laarzen aan onze voetjes. Moeder was doodsbang voor onweer en vooral voor de bliksem. Die kon zomaar inslaan en het huis in vuur en vlam zetten. Daarom had ze ons wakker gemaakt, zodat we onmiddellijk het brandende huis konden verlaten. Mét het kistje. Daarin zat haar meest kostbare bezit, dat moest wel. Na haar kinderen leek 't het meest waardevolle in haar bestaan.
Mijn vader was nooit bij deze rampenoefening. Pas later ging ik me afvragen waar hij was en vooral bleef op momenten dat wij in grote nood verkeerden. Het antwoord was simpel. Mijn moeder was alleen maar bang als het onweerde en haar man niet thuis was. Mijn vader werkte vaak, ook 's avonds en hij kwam niet naar huis voor een beetje gedonder en gebliksem. Als hij wel thuis was, kroop mijn moeder in zijn armen en voelde zich onkwetsbaar. Zelfs haar zorgen om ons smolten als boter op een bakplaat. Dat kan liefde doen.
Laatst zag ik het kistje weer. Bij mijn zus op tafel. Het viel me op hoe het mysterieuze voorwerp badend in zonlicht van alle geheimzinnigheid was ontdaan. Zonder onweer leek het, zelfs op slot, een leeg tabernakel.
Mijn zus opende het kistje. Wat een teleurstelling. Bovenin lag de polis van de brandverzekering, daaronder een spaarbankboekje, de eigendomspapieren van het huis en andere paperassen. Het kistje bevatte slechts documenten voor een praktische herstart.
Waarheid is een schim van verwachting.
Mysteries moeten mysteries blijven.