Door Ton van Hulst
In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: Geertje van de Kerk
Leeftijd: 64 jaar
Woonplaats: Druten
Een geboren Groningse, die na 32 jaar in Asperen gewoond te hebben enkele jaren geleden neerstreek in het Land van Maas en Waal. Waarom? 'Ons huis in Asperen werd te groot en te bewerkelijk. Onze jongste zoon woonde al in Ewijk, en we wilden wel wat dichter bij hem in de buurt wonen. Hier in Druten vonden we precies wat we zochten. Het was overigens wel een grote overgang, en in het eerste jaar heb ik me best wel eenzaam gevoeld. Gelukkig hebben de buren ons goed opgevangen en ons wegwijs gemaakt in deze streek.'
Zelf heeft Geertje ook het nodige gedaan om te wortelen in het Land van Maas en Waal. Ze is al vrij kort na de verhuizing begonnen met vrijwilligerswerk in de bibliotheek. 'Voorlezen aan kinderen, heerlijk! Dat sluit ook goed aan op mijn vroegere werk als onderwijzeres in het basisonderwijs. En bovendien hou ik van taal. Ik moest stoppen met het onderwijs nadat ik een half jaar heb moeten revalideren vanwege een CVA.'
Nu ze al een paar jaar hier woont begint de omgeving steeds meer voor haar te leven. 'Ik zag films van Jos van Kruisbergen en las de streekromans 'De Queeste van Puiflijk' en 'De Diepte van Afferden'. Daardoor ging ik op de fiets de omgeving verkennen, en leerde ik de schoonheid van verschillende dorpjes waarderen. In Horssen mocht ik een keer zomaar rondkijken in de serene middeleeuwse kerk, hoewel die normaal voor publiek gesloten is. En in Batenburg genoot ik van de idyllische sfeer, vooral bij de ruïne. Wandelen doe ik graag in Bergharen en Appeltern. De oude toren en de kerk in Puiflijk, daar kom ik ook graag, bijvoorbeeld om samen met mijn kleinzoontje een liedje te zingen en een kaarsje op te steken bij het Maria-altaar.'
Rustgevend landschap
Tussen haar geboortegrond en Maas en Waal ziet Geertje meerdere parallellen: 'Ik kom van achter de Waddenkust en wil graag ver van mij af kunnen kijken; dat kan hier ook. Dit landschap werkt rustgevend, dan kan ik mijn gedachten ordenen. Ik merk dat je in het dialect hier iets heel compact kunt zeggen; dat is in het Grunnings ook. Ik herken dus veel, en voel mij hierdoor geen vreemdeling.'
't kum zoas 't kum
Ze vertelt dat de Maas en Waler volgens haar tamelijk dicht bij de aarde en zichzelf staat, net zoals de geboren Groninger. Daarom spreekt ze ook graag met de inwoners van deze streek. 'Ik vind dat de mensen hier iets authentieks uitstralen, voor mijn gevoel zijn het geen klagers, dat zie je denk ik wel aan de uitdrukking: 't kum zoas 't kum.' Omdat ze de mensen wil begrijpen leest ze veel over de plaatselijke geschiedenis.
'Als ik in het verleden duik ervaar ik dat als een soort ontdekkingstocht. En als vrijwilliger kan ik overal terecht. Ik ben bijvoorbeeld bij een zanggroep, daar zingen we Engelse hymnen en muziek van Huub Oosterhuis. Hoewel ik protestants ben opgevoed ga ik wel eens naar een katholieke eredienst. Ik observeer dan, en neem een beetje deel. Afgelopen kerst heb ik bijna een uur lang in de kerk van Puiflijk rondgekeken. Het ontroerde me. Ik heb wat afstand genomen van het protestantisme, maar door het koor en de natuur kan ik weer geloven in religie.'
Schilderen
Geertje is tamelijk fanatiek met olieverfschilderen sinds ze een cursus volgt. Ze schildert vrijwel iedere keer weer een tafereeltje uit het noorden van ons land: Texel, of een boot zoals die waarop haar opa voer. De kleurrijke werkjes, die bij elkaar aan de muur hangen, vertellen een deel van haar achtergrond, en ze denkt er over haar bundel zelfgeschreven gedichten, vaak over Schiermonnikoog, ooit nog eens uit te geven.
Ik hou van Maas en Waal
'Mijn huidige situatie geeft mij een goed gevoel, ik ben echt gaan houden van Maas en Waal, het voelt hier nu al als een deel van ons leven. Mijn man is hier ook erg tevreden; hij houdt duiven en kanaries, en zegt wel eens, dit hadden we tien jaar eerder moeten doen. Evenementen als de Dickensdag en de Leste Mert vinden we bijzonder gezellig, maar wat ik wel mis is een wat grotere weekmarkt in Druten, zo een waar je een uur lang heerlijk rond kunt struinen. Maar de gezondheidszorg hier krijgt van mij een pluim.'