De vlooienvader
Erger dan luizenmoeders zijn vlooienvaders. Onder deze term rangschik ik mannen die altijd werken en het schuldgevoel daarover dempen met één papadag. Papadag moet niet verward worden met vaderdag. Dat is heel wat anders. Op vaderdag zet het kind (geholpen door mama en/of de juf) vader in het zonnetje en op papadag zet papa zichzelf in de spotlights.
Trots als een pauw loopt de vlooienvader op het schoolplein. Hier loopt een man die er ook voor zijn kinderen is, dat straalt hij naar alle kanten uit. Oververmoeide moeders met korte kapsels en lange gezichten kijken jaloers naar vader en kleuter. Zo kan het dus ook. Dat zullen ze vanavond die langedagenmakende, elke avond op de bank snurkende sukkel eens inpeperen. Desnoods gaat hij maar vier dagen van tien uur werken!
Het kind mist mama, en mama mist de kinderen. Ze zit zich op haar werk te verbijten omdat het papadag is. Vergeet Bert het fruithapje niet? Is hij voorzichtig met oversteken? Zet hij Amber en Levi wel hun fietshelmpje op. Vergeet hij de wasmachine niet aan te zetten? En laat hij de labradoedels Storm en Regen wel uit voor ze in de keuken poepen? Zal hij op tijd bij het schoolplein staan? Anders kan iedere griezel haar twee prachtige kinderen kidnappen. Ze rilt bij de gedachte en belt hem. Hij neemt niet op. Haar werk lijdt onder papadag, dat merkt haar chef ook. 'Zo José, heeft Bert weer een papadag? Toch maar doorwerken, daar word je vorstelijk voor betaald.' Ze haat die man.
Bert ligt intussen op de bank naar Netflix te kijken. Ach, alweer kwart voor twee. De buurvrouw komt zo een wijntje drinken en klagen over haar man. Doet ze elke donderdag. Snel douchen dus.
Papadag, vlooienvader Bert lust er wel pap van.