Blanco cheque
Stel, u heeft voldoende duiten op de bank en bent toe aan een nieuwe villa. Een zeer betrouwbare aannemer rekent u de kosten voor: met één miljoen is alles in kannen en kruiken. Streng en financieel conservatief als u bent, hamert u erop dat het écht voor dit bedrag moet.
Na een jaar regelwerk kan de schop de grond in, maar dan komt de aannemer 'gezellig een bakkie doen'. Hij meldt terloops dat de kosten voor het stulpje toch een ietsiepietsie hoger uitvallen. Zes ton om precies te zijn. U knippert eens, mompelt: 'Potjandubbeltjes, da's veel! Maar ach, ik moet ergens wonen' en betaalt zonder morren.
Ondenkbaar? Dit is exact het verhaal van het nieuwe dorpshuis in Maasbommel. Het budget wordt met 60 procent overschreden en geen partij die serieus in verweer komt. Het CDA deed een poging, maar vond net als de rest dat 'het dorpshuis noodzakelijk is' en 'er heus wel komt'. Schrijf dan gelijk een blanco cheque, mensen.
Verantwoordelijk wethouder (zes) Ton de Vree was dan ook alles behalve bang voor dat budgetdebat. Hij deed gewoon wat hij moest doen: nederig zijn excuses maken. Volledig voor de vorm, want zelfs zonder excuses vond iedereen het allang best.
Het meest bijzondere was nog wel de reactie van oud-wethouder Wassink, tegenwoordig raadslid voor de FD. De beste man vond het eigenlijk allemaal gezeur om niks. Sterker: hij vond het van lef getuigen dat de wethouder met een aangepast financieel voorstel kwam. Hij wenste niet voor elk wissewasje een informatienota te ontvangen. Ja, u leest het goed: het melden van kostenoverschrijdingen vindt Wassink niet behoren tot de actieve informatieplicht.
U vraagt zich af hoe het allemaal zover kon komen? De tribune zat vol met mensen uit Maasbommel en de verkiezingen komen eraan. U kunt net als de wethouder en de heer Wassink één en één nog wel bij elkaar optellen.