Duttende sufferdjes
Lokale media worden weleens smalend 'plaatselijk sufferdjes' genoemd. Meer dan onterecht, want er valt over van alles te berichten: de komende gemeenteraadsverkiezingen bijvoorbeeld of wat te denken van hete hangijzers als duurzaamheid, veiligheid en de gevolgen van vergrijzing? Die hoofdpijndossiers worden allemaal door lokale overheden geregeld.
Maar waar zijn die lokale media dan? Er is één omroepje voor het gebied van Weurt tot aan Dreumel. Ze produceren drie tot vier berichtjes per dag, voor tv-uitzendingen is al jaren geen geld meer. De Gelderlander gaat er prat op wél veel plaatselijk nieuws te brengen.
Of je drie paginaatjes per dag 'veel' noemt is de vraag. Zeker nu ze geregeld hele pagina's opofferen aan 'specials'. Deze week las ik bijvoorbeeld een ronkend, paginagroot artikel over het nut van winterbanden. Ik heb nog gezocht wat de lokale noodzaak van zo'n verkapte advertorial was… En het enige plaatselijke bleek een bandenboer die kennelijk commercieel gekieteld moest worden.
Helaas lijkt het vaste prik te worden. In diezelfde week werden we namelijk getrakteerd op een special over gladheid waar het niveau zo ver onder nul lag dat ik de krant met strooizout te lijf wilde gaan. Zo bevatte het de schokkende onthulling dat bevroren autoruiten betekenen dat óók de weg bevroren kan zijn.
Een andere onthulling: bij vorst zijn de gevaarlijkste wegen die waar niet gestrooid wordt! Zoveel dooddoeners kom je zelfs in de familieberichten nog niet tegen.
In de (bestrooide!) wandelgangen vernam ik dat er meer van deze specials in aantocht zijn. U mag zich gaan verheugen op de zin en onzin van mistlampen, een drieluik over sneeuwvrije stoepjes en een uitgebreide reportage over de winterdepressie getiteld 'Dip, ik heb je!'
Eerlijk is eerlijk, dat laatste stuk kon nog weleens bruikbaar zijn, want dankzij onze duttende sufferdjes hikt ondergetekende al behoorlijk tegen een decemberdepressie aan.
Gelukkig hebben we altijd deze fijne Maas&Waler nog.