Metromens
Met een vrouw uit Den Haag wandelde ik door het prachtige buitengebied dat mijn dorp omsluit. Ik groette, zoals altijd, iedereen die passeerde en iedereen groette terug. "Ken je al die mensen", vroeg de Haagse na een kwartier met enige bewondering in haar stem. Natuurlijk, wilde ik zeggen, maar dan zou ik iets moois zijn begonnen met een leugen. "Nee, maar wij groeten elkaar hier nog. Ook de mensen die we niet kennen." "Goh, wat zijn wij dan veel verloren", verzuchtte ze.
Helaas merk ik dat ook in uit-de-kluiten-gewassen dorpen als Wijchen, Beuningen en Druten de Metromens de overhand krijgt. De vriendelijke groet is daar geruisloos uitgestorven.
Het Griekse woord metropool is samengesteld uit de woorden moeder en stad. Dat is vreemd, een stad heeft niets moederlijks. De stad neemt je geld, je persoonlijkheid en je gezondheid, maar biedt geen geborgenheid, hooguit vérborgenheid.
De stad is een hoer, het dorp een moeder, schreef ik ruim tien jaar geleden in een column voor de Gelderlander. Dat idee is daarna alleen maar versterkt. Jonge mensen willen allemaal in 'de stad' wonen. Ook al heet die Nijmegen. 'Voor de voorzieningen' zeggen ze. Daarmee bedoelen ze meestal winkels en kroegen. Door die keuze slijten ze hun leven in een onpersoonlijke omgeving, tussen beton en asfalt nemen ze fijnstof, co2-uitstoot, criminaliteit en gebrek aan licht en lucht voor lief. Ontmoet de Metromens. Anoniem op zoek naar de volgende kick. Welkom in Brave new world, welkom in Hyperion.
De laatste tijd kondigt zich een herwaardering van het dorp aan.
Met name jonge gezinnen verlaten de grote stad, las ik in de krant. Steeds meer ouders willen dat hun kinderen opgroeien in een veilige omgeving. Dus verhuizen ze naar een dorp waar een huis met een tuin ook nog eens de helft kost van een evengrote vogelkooi in de stad. Inmiddels zijn ze wel verleerd te groeten.
Laten wij dorpelingen het goede voorbeeld geven en de Metromens uit zijn duistere beslommeringen halen met een gemeend 'goedemorgen'. Ons menszijn wordt immers bepaald door onze omgang met andere mensen. Alleen, zonder contact, zijn we een lege huls.
Pas wel een beetje op waar je vreemden groet. Met name in de stad zijn buurten waar een vriendelijk 'goedemorgen' wordt beantwoord met: "Wat mot jij nou! Een ram voor je harses!?"