Kleffe cake
Ik hoor het ongeveer eenmaal per maand: 'Hee, jij ook hier. Vroeger zagen we elkaar vaak in de kroeg, nu alleen nog in het crematorium.'
En dat klopt wel. Als je ouder wordt, komt de Dood je tegemoet reizen. Zijn zeis zoeft door de gelederen van familie, vrienden en bekenden. Daarbij gedraagt Magere Hein zich als het leven: niemand krijgt wat-ie verdient, zonder aanziens des persoons maait de Dood om zich heen. En hij komt dichterbij. Elke dag.
Daar sta je dan over te praten met andere achtergeblevenen. Bij een kopje crematoriumkoffie en een plak kleffe cake die proeft naar doodskistenzaagsel. Maar wij zijn de mazzelaars die ook dit keer weer de dodendans ontsprongen. Dan neem je veel voor lief. Wat je niet voor lief kunt nemen is dat de last steeds zwaarder wordt. Alle mensen die je ooit liefhad, kruipen in het crematorium weer in je hoofd. Het missen, het knagen, wordt weer een stekende pijn.
Laatst sprak ik in een crematoriumzaaltje een man die net als ik uit een gezin met negen kinderen komt. Hij nam afscheid van zijn laatste broer en was nu alleen op de wereld. Zo voelde het. Hij was nu nog de enige die wist hoe sober, vol levenshonger, ze na de oorlog samen kerst vierden. Hij was nu de enige die nog kon vertellen hoe wanhopig, chaotisch en verdrietig, maar ook hoe warm en hecht het gezin werd nadat de moeder veel te jong was gestorven. Hij wist nog als enige van de negen sterke verhalen op te dissen over de vele feestjes in het achterhuis, waar de kratten Drie Hoefijzers-bier tot aan de ronde zolderbalken stonden opgestapeld.
Vorige week was ik bij een afscheid waarop het leven werd gevierd. Niet in een crematorium, maar in de aula van een middelbare school. Een instituut waar elke dag de toekomst wordt geboren. We zagen veel vakantiefoto's van de levenslustige aan kanker gestorven vrouw. Met haar gezin, familie en man en kinderen. Lachende gezichten, flessen op tafel, armen om elkaar heen. Harmonie. Daarbij muziek die zo vrolijk stemde dat ik me bijna schaamde. Ik was tenslotte wel bij een herdenkingsdienst. De kersverse weduwnaar presenteerde de show met de moed der hoop. Hij wekte zijn geliefde vrouw tot leven, de illusie duurde wel anderhalf uur, honderden waren getuige van het wonder.
Daarna was er bier. Dat wilde ze zo. We gingen uit elkaar, lichter dan voor de bijeenkomst. We hadden iets gedeeld waar zelfs de Dood geen vat op heeft.