Door Elly Hagen
In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: Ger de Heus
Leeftijd: 67 jaar
Woonplaats: Deest
Velen vinden de weg naar hem wanneer ze informatie willen hebben over de geschiedenis van Maas en Waal. Ger de Heus uit Deest verzamelt oude boeken waar onze streek en de naam 'de Heus' in voorkomen. Hij heeft meer dan driehonderd boeken, en dan heeft hij het boek over Appeltern en 'Grote Werken' van Peter Deurloo nog niet eens aangeschaft. 'Daar wacht ik even mee tot Kerstmis. Je snapt dat wel hè, als ze niet weten wat ze moeten geven, krijg ik de gebruikelijke stropdas en sokken', grinnikt hij.
Het Hoog
Ger werd geboren in Druten en groeide op in Afferden. 'We hebben op het Hoog gewoond. Dat is echt een van de mooiste plekjes van Maas en Waal. Ik kwam uit een protestant gezin en moest daarom in Druten naar de lagere school. Om dezelfde reden moest ik naar de MULO in Nijmegen. We gingen daar met de bus naartoe, en na een paar jaar had ik daar de balen van. Op mijn vijftiende ging ik werken. Ik begon in dezelfde fabriek als waar mijn vader werkte. Ik deed het werk van een volwassene en werd daar naar betaald.'
Twee bossen rozen
De zus van Ger werkte in een bejaardenhuis in Arnhem. 'Op een keer bracht ze een collega van haar mee naar huis, Thea. Het was dat weekend kermis in Druten en daar gingen we met z'n allen naar toe. Thea had in eerste instantie een oogje op mijn broer. In die tijd deed ik mee met een Toerquiz van de Gelderlander, waarbij je winnaars moest tippen. Ik beloofde dat ik rozen zou sturen als ik bovenaan stond. Een paar dagen later was het zover. Ik liet twee bossen rozen in Arnhem bezorgen en Thea belde om me te bedanken, en op dat moment sloeg de vonk over. Na twee jaar verkering gingen we in Deest wonen. We kregen één dochter. Nadat ze een lange periode in het buitenland woonde is ze met haar gezin naar Druten verhuisd. Nu kunnen we beter genieten van onze drie kleinkinderen en dat is het mooiste dat er is.'
Vrijwilligerswerk
Op zijn zevenentwintigste kreeg Ger tijdens zijn werk een zwaar ongeluk. 'De tijd erna was moeilijk, want ineens word je van een drukke baan in het niets geworpen. Dat vond ik verschrikkelijk', vertelt hij. 'Op den duur heb ik geleerd hier mee om te gaan en vond ik een andere invulling van mijn tijd, met allerlei vrijwilligerswerk. Onder meer voor de buurtvereniging en de Toeristische Markt en de Feestweek. Ik ben ook vogels gaan houden en lid geworden van vogelvereniging 'Onze Vogels' in Druten. We deden mee met de Gelderse en Nederlandse kampioenschappen en ik gaf voorlichting op scholen. Ik vond het leuk om dingen eromheen te organiseren, zoals tentoonstellingen en uitstapjes. Het was een bloeiende vereniging met honderddertig leden. Ik was ruim vijfentwintig jaar lid, waarvan tweeëntwintig jaar als penningmeester. Nadat Thea last kreeg van benauwdheid ben ik helemaal gestopt met de vogelsport. Gelukkig had ik nog voldoende andere bezigheden en interesses, waaronder de geschiedenis van Maas en Waal. Ik bezoek markten om bijzondere boeken te vinden over de streek, en ik heb zo mijn eigen verzameling aangelegd. Er zitten heel speciale uitgaven tussen, het oudste boekje dateert van rond 1800.'
Hechte gemeenschap
Tien jaar geleden werd Ger voorzitter van de Katholieke Bond Ouderen (KBO). 'Dertig jaar geleden zou je niet gedacht hebben dat iemand van hervormde afkomst voorzitter zou worden van de KBO', merkt hij lachend op. 'We regelen veel voor ouderen, zoals de Open Eettafel, het aanleggen van een Jeu de boules baan en de jaarlijkse fietstocht. Zelfs de mensen die niet kunnen fietsen gaan mee. Voor hen huren we twee treintjes, en we halen ze thuis op. De afstand van de fietstocht ligt rond de vijfenveertig kilometer. Het is een geweldige dag met zeker honderd deelnemers. We fietsen naar plekken in Maas en Waal waar men normaal niet komt, en zoeken tevens plekken op waar ouderen gewoond hebben. Als we daar zijn komen de verhalen los. De dag wordt altijd afgesloten met een gezamenlijke maaltijd. De laatste keer was dat in het geboortehuis van de oudste deelnemer van 95. Zoiets doet veel met mensen', geeft hij aan. 'Dagen als deze kunnen overigens alleen maar tot stand komen met de hulp van veel vrijwilligers. Dat kan in Deest, want wij zijn een hechte gemeenschap.'