Door Elly Hagen
In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: Marjolein Buis
Leeftijd: 29 jaar
Woonplaats: Beuningen
Dat het keihard werken en doorzetten is binnen de topsport, kan Marjolein Buis beamen. Ze traint zes dagen per week op verschillende locaties in Nederland en is zo'n achttien weken per jaar in het buitenland om wedstrijden te spelen. Marjolein is rolstoeltennisster en staat op wereldniveau nummer één in het dubbelspel en nummer vijf in het enkelspel. Ze werd geboren in Nijmegen, in een gezin van vier kinderen. Op haar negende verhuisde het gezin naar Beuningen.
Marjolein volgde groep zeven en acht op de basisschool in Beuningen. Voor het middelbaar onderwijs en latere studies ging ze naar Nijmegen. 'Ik heb een SPH-diploma en de bachelor voor Psychologie. Een deel van mijn studies heb ik tijdens mijn verblijf in het buitenland gedaan. Als mijn collega's 's avonds Netflix gingen kijken, dook ik met mijn neus in de boeken. Soms was dat pittig, maar ik heb veel discipline en ik ben een doorzetter. Ik vind een intellectuele uitdaging ook leuk, en er staan nog wel honderd studies die ik wil volgen op mijn lijstje. Momenteel volg ik een cursus fitnesstraining, omdat ik in de toekomst trainer wil worden.'
Rolstoel
Vanaf haar zestiende zit Marjolein in de rolstoel. Ze legt kort uit hoe dit is gekomen. 'Tot mijn veertiende kon ik normaal lopen en sporten als ieder ander, daarna ging het snel achteruit. Onderzoek wees uit dat mijn gewrichten gemakkelijk uit de kom gaan door een bindweefselaandoening. Hierdoor ging ik steeds moeilijker lopen en sinds tweeënhalf jaar kan ik eigenlijk alleen nog staan.' Ze haalt haar schouders op en vervolgt: 'Het is wie ik ben, ik heb mijn leven zo ingericht dat ik er niet mee zit. Als ik een wensenlijst in zou mogen vullen, zou ik echt niet zeggen 'doe me een rolstoel', maar ik heb wel een prima leven. Het heeft me mooie dingen gebracht. Lopend was ik bijvoorbeeld nooit zo ver gekomen. Ik heb vroeger een blauwe maandag getennist, maar ik was geen talent. Dat ben ik overigens nog niet, ik ben een harde werker en bereid er vol voor te gaan. Het klinkt misschien gek, maar ik heb talent voor rolstoel rijden. Dat komt goed van pas, want rolstoeltennis betekent: goed kunnen tennissen én je rolstoel in positie kunnen brengen. De trainingen bestaan uit meer onderdelen dan alleen op de tennisbaan staan. Zes dagen in de week vertrek ik 's morgens richting het nationaal trainingscentrum in Almere, een privé-training in Zevenaar, het zwembad in Nijmegen of de fitness in Beuningen. Tussen negen en vijf volg ik per dag drie trainingen. Op zaterdag train ik maar twee keer. Dat ik tussendoor veel reistijd heb vind ik jammer, maar geen ramp. Mijn lichaam krijgt rust en ik verslind onderweg luisterboeken.'
Buitenland
Door haar sport verblijft Marjolein regelmatig in het buitenland. 'Ik zit vaker in het vliegtuig dan in de trein', grinnikt ze. 'In theorie kan ik zeker tot halverwege mijn veertigste doorgaan met tennis, maar dat ben ik niet van plan. Voor de Paralympics in Tokio in 2020 wil ik me in ieder geval wel kwalificeren, want daar wil ik een medaille voor het enkelspel in de wacht slepen. Een keerzijde van mijn carrière is dat ik mijn vriend Jos, familie en vrienden minder vaak zie. De laatste keer is Jos met mij mee geweest en dat vond ik erg fijn. Dat kan echter niet elk toernooi, en we moeten dan twee weken contact onderhouden via Skype. Gelukkig accepteert hij dit en hij is trots op mij. Mijn familie en vrienden hebben er begrip voor dat ik niet op alle verjaardagen of andere activiteiten van hen kan komen. We spreken dan gewoon op een ander tijdstip af.'
Thuis
'Thuis is voor mij Beuningen', vertelt Marjolein. 'Als ik in Nijmegen boodschappen doe, dan denk ik, o ja, ik ben in Nijmegen. Hier in het dorp doe ik boodschappen in míjn winkel. Daarnaast vind het contact met mensen bij mij in de straat erg prettig. We groeten elkaar altijd en maken regelmatig een praatje. Vanavond heb ik zelfs samen met mijn buurvrouw gegeten, en een buurman zorgt er elke keer weer voor dat de prullenbakken aan de straat staan. Als ik in een winkel kom, is er altijd wel een Beuningenaar die een praatje aanknoopt. Ik vind dat een eer. Dat mensen zo betrokken zijn bij mijn activiteiten.'