Door Elly Hagen
In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: Peer Witzel
Leeftijd: 61 jaar
Woonplaats: Alphen
Hoort, hoort en zegt het voort.
Boeren, burgers en buitenlui,
'De Maas en Waler dat ben ik' komt dit keer
uit Alphen. Hij is durpsomroeper en heet Peer
Hij is echtgenoot en vader, hij vaart als een haas
met de veerboot over de Maas
Zegt het voort, zegt het voort.
Peer werd in Reusel geboren en ging daar tot zijn elfde naar school. 'Ik vond vooral vaderlandse geschiedenis en kerkelijke feesten fantastisch', vertelt hij. 'Ik was misdienaar, liep mee in de processie en zat bij het knapenkoor. Ik had bewondering voor Bonifatius en Willibrordus, omdat ze op avontuur durfden te gaan met helemaal niks, als alleen hun geloof. Tot mijn negende droomde ik ervan om later paus te worden. Als men vroeg waarom, antwoordde ik: 'Nou, dan meude onder een 'ballekijn' in unne stoel goan zitten en dan worde gedrage.'
Het liep anders. Peer ging naar de binnenvaartschool in Rotterdam, en bleef daar werken totdat hij in dienst moest. Daarna kwam hij naar Maas en Waal. 'Dat was de tweede keer. We woonden hier vanaf 1967 ook een aantal jaren. Ons vader was altijd vrachtwagenchauffeur geweest, maar werd afgekeurd. Hij ging de horeca in en werd eigenaar van chauffeurscafé 't Brachtje in Beneden-Leeuwen. Toen de klandizie flink terugliep gingen we terug naar het zuiden. Na mijn diensttijd ging ik bij de nieuwbouw van het ziekenhuis in Tiel werken en bij mijn zuster in Beneden-Leeuwen in de kost. Ik heb altijd geroepen: Tot mijn vijfentwintigste wil ik hoeren, snoeren en taxi rijden en dan zoek ik verkering', buldert hij van het lachen.
'Of het zo moest zijn, drie dagen na mijn verjaardag kreeg ik verkering met het overbuurmeisje, Anja. Omdat ik graag een huis met een rieten kap wilde, liet Anja mij op een keer een advertentie van een huis in Alphen zien. Ik ging kijken. De prikkers stonden twee meter hoog en het leek niet meer dan een vierkante schuur. Mijn schoonouders stonden met tranen in de ogen toen we het huis kochten, maar ik was er meteen smoorverliefd op. Het is nu helemaal geworden zoals wij wilden. Anja en ik kregen hier onze vier kinderen, Marieke, Noud, Eric en Guus. Vanuit het huis hebben we een fantastisch uitzicht op mijn werkplek, de Maas. Ik ben veerman op de pont tussen Alphen en Oijen. Deze baan kreeg ik in 1988 aangeboden. Het voelde voor mij, na diverse andere banen, echt als thuiskomen.'
Maas
De Maas stond afgelopen weekend centraal in een tentoonstelling van de Werkgroep Historisch Alphen aan de Maas (WHAM), waar Peer voorzitter van is. 'WHAM is een soort heemkundekring', licht Peer toe. 'We hebben elke donderdag inloop en brengen iedere maand een nieuwsbrief uit in de Union (Uw nieuws is ons nieuws). We vieren dit jaar het tienjarig bestaan. Afgelopen zondag was er een tentoonstelling met als thema 'over de Maas.' En komend weekend doen we aan de Nationale Archeologiedagen mee. We tonen dan vele waardevolle vondsten, die bij de ontzanding tussen Dreumel en Alphen naar boven zijn gekomen, aan bezoekers.'
Dorpsomroeper
Dankzij het veertigjarig jubileum van de Edohof heeft Alphen sinds 1992 een eigen dorpsomroeper. 'Het bestuur wilde op een originele manier het programma aankondigen en ze vroegen mij', vertelt Peer. 'Ik heb een pak gehuurd en op de fiets mijn ronde gemaakt. Ik zag aan de klapraampjes die opengingen dat mensen luisterden. Maar als ik daarna weer op de fiets wilde stappen, deden mensen de deur open en vroegen: 'Peer wa riepte gij nou?' en moest ik de boodschap nog eens vertellen. Toen in 1995 de mensen, na de evacuatie, op zaterdag terugkwamen naar het dorp, vroeg de eigenaar van de Vrije Vogel of ik om wilde roepen dat de winkel op zondag open was. Toevallig liep er die dag een fotograaf van de Telegraaf in Alphen, en zo haalde ik de landelijke pers. Wat me echter meer raakte was dat mensen spontaan stonden te janken, omdat ze door mij het gevoel kregen dat ze weer thuis waren.'
Peer is een echte Maas en Waler geworden. 'Ik denk, als buitendurper, wel dat mensen die hier altijd hebben gewoond niet goed beseffen hoe bevoorrecht wij zijn. Wij hebben geen grote industrie en er heerst hier nog rust. Iedereen praat met elkaar en we zijn nog iemand. Ik vind dat we daar met ons allen heel zuinig op moeten zijn.'