Seniorenslapstick
Waarom wordt van oudere mensen zo vaak een karikatuur gemaakt?
Zelfs, of misschien vooral, door omroep MAX?
Daar moest ik aan denken na het zien van een aflevering van We zijn er bijna van deze seniorenomroep. Het concept van deze successerie is eenvoudig: gepensioneerden gaan met caravans en campers gezamenlijk op vakantie. De camera volgt wel en wee tijdens de reis. Door steeds weer in te zoomen op saaie rituelen als het op de plaats zetten van de caravans, het uitdraaien van de poten en het inslaan van haringen krijg je medelijden met de vakantiegangers.
Mede door de stompzinnige deuntjes die deze beelden steevast begeleiden, krijgen de beelden iets tragisch. Die mensen zijn niet op vakantie, die beoefenen hun dwangneuroses nu in het buitenland. Je kijkt met kromme tenen naar een situatie die maar om één reden leuk is: jij bent er gelukkig niet bij, jij zit thuis op de bank.
Vakantie is bij We zijn er bijna meeebrachte aardappels schillen, snel een handwasje doen als de gezamenlijke centrifuge wordt aangesloten, in de stromende regen gebakken piepers met een gehaktbal eten in een caravan waar je nog nét samen in past. Kleedjes uitkloppen, caravan soppen, schotelantenne richten, afwasje doen. Na die nuttige bezigheden volgt het met elkaar toosten met lauwe wijn die uit kartonnen dozen in plastic glazen is geschonken,
Ik kreeg hetzelfde gevoel dat ik bijna veertig jaar geleden had bij het kijken naar Bassie en Adriaan. Mijn kinderen lagen naast me op de bank te schuddebuiken van het lachen, ik vroeg me af waarom. Ik zag twee trieste mannen verkleed als clown en acrobaat die zeer voorspelbare avonturen beleefden. Het enige leuke aan de trieste filmpjes was de muziek van Mike Oldfields meesterwerk Tubular Bells.
MAX houdt het bij stupide deuntjes en maakt daarmee onverbloemd duidelijk welk effect de omroep beoogt: seniorenslapstick, afzeik-tv, het gevoel oproepen dat jij, als kijker, gelukkig heel anders in elkaar zit dan deze aan het thuisgevoel verknochte nomaden.
Het succes van dit soort series, want er zijn er vele die berusten op leedvermaak en superioriteitsdenken, zegt veel over de mens.
We zijn er nog lang niet.