Op toer met de Troubadour (1)
Met haar scooter en gitaar trekt Lucy van de Geijn door het Maas en Waalse land. Ze is troubadour, of zoals het vroeger wel werd genoemd, minstreel. Met liedjes in het dialect, over het dagelijks leven, weet ze onderweg mensen te raken. Ze heeft veel indrukwekkende ontmoetingen, waarbij mensen plezier hebben of hun verdriet uiten. De Maas & Waler toert de komende weken met haar mee.
Tekst: Elly Hagen - Foto: Wim Arts
BEUNINGEN - Een passerend echtpaar kan bijna niet geloven dat er op een doodgewone woensdagmiddag een vrouw met een gitaar op een bankje bij De Tuut in Appeltern zit. Als ze naderbij komen zet troubadour Lucy van de Geijn in: 'Kom gerust mar 's langs ès ik erges aon d'n dijk zit.' Of de man en vrouw haar verstaan is onbekend, ze nemen wel plaats bij haar op het bankje.
De man bladert door Lucy's teksten en zegt: 'Kun je Testament van Boudewijn de Groot voor mij zingen? Lucy zet in en hij zingt luidkeels mee. Halverwege het liedje wordt het steeds stiller, en als het liedje uit is zegt hij huilend: 'Sorry mevrouw, maar die tekst lijkt voor mij geschreven. Zoals jij het zong kwam het erg bij me binnen.' Zijn vrouw kiest het luchtigere 'Sarie Marais'. Hiermee wijkt de spanning en het echtpaar zingt ontspannen mee.
Fornuispot
Nog mijmerend over deze ontmoeting vertrekt Lucy richting Beuningen. Ze wordt spontaan, door een onbekende vrouw, uitgenodigd op de koffie. Uiteraard wel in ruil voor een liedje. Even later schuiven nog twee dames aan. De dames maken een praatje, en als de oudste (93) vertelt dat ze elke dag nog de krant van A tot Z leest, zet Lucy een passend liedje in. Als ze dit laat volgen door een lied over een houtgestookte fornuispot komen de verhalen los. Het winkelboekje, de stamppotten, de groene zeep en de teil op zaterdagavond voor het hele gezin passeren de revue. 'Vroeger gebruikten we nog katoenen maandverband', vertelt een van de vrouwen. 'Als deze op de strijkplank lagen als vader binnenkwam haalde hij zo'n verband uit elkaar en zette het over zijn hoofd met de woorden, zo ik heb weer een schone koksmuts. En wij geloofden hem.' De 93-jarige vult aan: 'Ja dat was wat, ik weet nog goed dat ik voor de eerste keer ongesteld werd. Ik wist niet wat me overkwam en dacht werkelijk dat ik dood "bloeide".'
De gastvrouw schenkt nog een kop koffie en dan rijdt Lucy lachend en tevreden naar huis. Ze heeft met een aantal mensen weer een bijzondere middag beleefd.