Iets

Soms zie ik iets moois, iets hoopgevends. Een bericht of een beeld waardoor iets weeks zich losmaakt van mijn verharde ziel. Een hoogzwangere vrouw in een crematorium bijvoorbeeld. Of twee lesbiennes op een altaar. Om maar eens iets te noemen.

Het kan ook een lachende fundamentalist met een kind op zijn schouders zijn. Of een hommelkont die uit een bloem steekt. Of een gedicht over de Liefde.

Soms gebeurt het tegenovergestelde.

Bij het zien van schreeuwende mannen op puinhopen, of huilende vrouwen met dode baby's. Dan zakt de moed me in de schoenen, dan denk ik dat het nooit meer iets wordt met ons mensen. Dat we eeuwig gedoemd zijn elkaar te haten, meestal zonder echt te weten waarom. Zoals de bliksem willekeurig verzengt.

Deze week bereikte mij iets dat in geen van beide categorieën past. Het bericht wekte ontroering noch weerzin: 'De paus verbiedt glutenvrije hosties'.

De katholieke kerk laat haar fundamentalistische kunstgebit zien, laat merken dat er met haar wetten niet valt te spotten. Achter het glimlachende masker van de paus vangen we even een glimp op van de tirannieke heerser. Van een geloof van dwingelandij, van zinloze regels die geen enkel doel dienen dan het bevestigen van een superieure leer. Het begint met het verplicht eten van glutenhosties en voor je het weet loop je achter wapperende vaandels en baan je je badend in bloed een weg naar het Beloofde Land.

Toch wekte het bericht geen weerzin. Het maakt duidelijk dat een achterhaald instituut bezig is aan de laatste stuiptrekkingen. Sinds de Kerk van Liefde definitief is ontmaskerd als een multinational drijvend op haat, misbruik en uitbuiting is haar ondergang onafwendbaar. Daar verandert zelfs een bezoek van onze koning en koningin aan Vaticaanstad niets aan. Ook al moet Franciscus door de glimlach van Maxima weer even zijn gaan geloven dat zijn baas weleens écht zou kunnen bestaan.

Ik hoop dat het 'iets' dat zich soms losmaakt van mijn verharde ziel van een God van Liefde komt. En als dat zo is dan weet ik zeker dat het die god geen reet kan schelen of een hostie gluten bevat. Wél wil hij dat we elkaar niet uitsluiten of knechten maar omarmen. Dat wil ik graag geloven. Dat kan zonder kerkgebouwen, bronzen klokken, orgels en medeparochianen.

En mét gluten.

Heerlijk.