Vaderloze Vaderdag
Vaderdag is een vreemd fenomeen.
Ik heb het altijd een onzinnige feestdag gevonden, maar ging op die zondag wel trouw naar mijn vader. Daar rekende hij op.
Wegblijven kon alleen als je dood was, zeiden wij, zijn kinderen, weleens tegen elkaar. Een andere smoes werd niet getolereerd.
Tenminste zo leefde het in onze hoofden. Het is ons nooit ingepeperd. De diepste gevolgen van opvoeding zijn meestal niet opgedrongen, maar heel langzaam ingesleten. Mijn vader is nu twintig jaar dood en ik ben zelf al 28 jaar vader.
Het perspectief is gekanteld, ik vind Vaderdag nog steeds onzin, maar hoop nu elk jaar dat ze alle drie op bezoek komen. Niet dus. Ook dit jaar weer de hele zondag alleen gezeten.
Aan het einde van de lange, hete middag schoot ik smeltend van zelfmedelijden in de slachtoffermodus. Vooral doordat ik overal in de buurt auto's had zien voorrijden vol kinderen en kleinkinderen die vrolijk en beladen met cadeaus uitstapten.
Ik was een gekwetste vader. Wat had ik wel niet allemaal voor ze gedaan... Natuurlijk had ik het vrijwillig en met plezier gedaan, maar een beetje dankbaarheid was toch wel het minste... Ik at de schaal zelfgemaakte lasagne alleen op en ging met een volle maag en een leeg hart naar bed.
Maandag hoorde ik dat ze aanstaand weekend komen. Mijn dochter kon niet, of, beter gezegd, had op Vaderdag een andere keuze gemaakt. Ze is naar een vriendin geweest van wie de vader een half jaar geleden is gestorven. Die vriendin had het heel moeilijk op haar eerste vaderloze Vaderdag. Samen probeerden ze het gemis draaglijk te maken. Met haar broers had ze afgesproken een week later naar mij te gaan. 'Dat snapt pa wel', hadden ze tegen elkaar gezegd.
En ik, benepen mannetje, schaamde me diep maar hoorde mezelf zeggen: 'Natuurlijk snap ik dat.' Vaders zijn soms rare kwasten.