'Een mens heeft weinig nodig om gelukkig te zijn'
LONE PINE (USA) - Te voet vanaf de Mexicaanse grens naar Canada. De Drutense Willeke van der Wielen ging de uitdaging aan, en is vastbesloten die tocht te volbrengen. Begin april begon ze aan de 4.268 kilometer tellende Pacific Crest Trail. Nu, twee maanden en ruim 1.200 kilometer verder, is ze beland in de 'High Sierras' (Sierra Nevada, Californië).
Hoewel de Drutense de nodige wandelervaring had, is de Pacific Crest Trail andere koek. Het langeafstandspad begint in Californië, op de grens met Mexico, en loopt naar het Manning Park in Brits-Columbia (Canada). De route voert langs heuvelruggen en bergketens, waaronder de hoogste delen van de Sierra Nevada en de Cascade Range. Op haar blog doet ze verslag van haar tocht, haar ervaringen, de ontmoetingen en de ontberingen. 'De trail verandert iedere dag, eigenlijk ieder uur. Over het algemeen loop ik een soort 'bubbel' met dezelfde mensen', schrijft ze, enkele weken na de start van haar avontuur. 'Er gebeurt veel en tegelijkertijd weinig. Het leven op de PCT is makkelijk en zwaar tegelijk. Geen tv, geen krant en, omdat ik geen Amerikaans nummer heb genomen, ook weinig social media. Op dit moment bevalt me dat erg goed. Desondanks is het soms lastig dat anderen dagelijks steun krijgen van familie/vrienden en dat ik het zelf moet doen. Anderzijds is dat ook wat ik wil. Back to basic en mezelf uitdagen zonder hulp te vragen.'
Na de woestijn doorkruist te hebben, met temperaturen rond de 36 graden en weinig beschutting, is ze de bergen ingetrokken. En dat betekent dit jaar extreem veel sneeuw. 'Ruim 80 procent van de trail is bedenkt met sneeuw. Een uitdaging XXL. Zoveel sneeuw is er in 30 jaar niet gevallen. Het grootste gevaar daarvan is het smeltwater', legt ze uit. 'De zogenoemde 'rivercrossings' zijn intens, 'icebridges' storten al in.'
De afgelopen dagen had Willeke te kampen met verschijnselen van hoogteziekte. 'Het is fijn om een Maas en Waler te zijn, maar opgroeien onder zeeniveau werkt nu niet in mijn voordeel', schrijft ze. 'Ik loop de hele ochtend te vechten met mezelf. Ik ga alle scenario's af. Ondanks de vele gevechten die ik heb gehad op trail kan ik deze niet winnen. Doorgaan is een risico en voor mijn gevoel geen optie. Ik besluit in overleg met de rest van de groep vannacht en morgennacht op deze hoogte te blijven zodat mijn lijf kan wennen. Daarna zal ik naar beneden afzakken en liften via Lone Pine naar Independence. Daar ontmoet ik na een paar dagen de rest en dan kijken we verder.'
Ondanks de tegenslag schrijft ze: 'Een mens heeft weinig nodig om gelukkig te zijn. Uiteindelijk komt alles goed en heeft alles een reden. Op trail kun je niet ongelukkig zijn of blijven. Er is teveel moois.'
De belevenissen van Willeke zijn te volgen via haar blog: www.wilswanderlust.wordpress.com.