Door Elly Hagen
In de rubriek 'de Maas & Waler dat ben ik' maken we wekelijks kennis met een inwoner van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier. Maar ook, wat zouden ze graag toevoegen aan de regio? En aan welke plek hebben zij bijzondere herinneringen? Het resultaat, bijzondere portretten van gewone mensen met een eigen verhaal.
Naam: Emilie Braam
Roulot
Leeftijd: 36 jaar
Woonplaats: Weurt
Emilie is in de Champagnestreek in Frankrijk geboren. Ze was amper zestien toen ze op een camping in Zuid-Frankrijk Jordan Braam en zijn vrienden leerde kennen. Ze vond het wel interessant, die Nederlandse jongens, en knoopte in haar beste Engels een praatje met hen aan. Na een paar weken gingen de meeste van zijn vrienden naar huis, maar Jordan en een andere vriend bleven wat langer. Hij werd 'stiekem' haar vriendje. Nadat hij was teruggekeerd naar Nederland, keek Emilie terug op een mooie vakantieliefde. Totdat in september, op vrijdag de dertiende, de telefoon ging en Jordan aankondigde dat hij samen met een vriend een hotel in de buurt had geboekt.
Lerarenopleiding
Dit werd het begin van een relatie op afstand, die vier jaar duurde. Emilie maakte in deze periode haar middelbare school af en zag Jordan in de vakantieperiodes. 'Na mijn eindexamen ging ik in Lille Nederlands studeren. Een docent van Nederlandse afkomst zei tegen me: wat doe jij hier? Je bent al drie jaar met Jordan. Ga naar Nederland en zoek daar iets wat je kunt doen en leer zo de taal.' Emilie volgde dit advies op en drie maanden na haar aankomst deed ze het staatsexamen Nederlands. 'Ik mocht de eerste twee jaar van de lerarenopleiding overslaan', vervolgt ze. 'Dit betekende dat ik meteen stage ging lopen. Mijn begeleidster ging in die tijd verhuizen en ik kreeg haar baan. De conciërge vond mij nog erg jong voor het leraarsvak, want de eerste keer stuurde hij me weg uit de docentenkamer met de woorden: er mogen hier geen leerlingen binnenkomen.'
Uitwisseling
Emilie is nog steeds docent Frans, op het Dominicus College in Nijmegen. Ze kan haar werk goed combineren met haar hobby, reizen. 'Ik heb altijd gezegd dat ik een uitwisseling met Frankrijk wilde', vertelt ze. 'Dat is me zes jaar geleden gelukt, en sindsdien ben ik coördinator internationalisering. We hebben uitwisselingen met diverse landen en we hebben een ontwikkelingsstage in de zomervakantie. Leerlingen in de bovenbouw kunnen zich hiervoor inschrijven. Vorig jaar ben ik voor het eerst zelf mee geweest naar Thailand en Cambodja. Je bent dan drie weken deel van een gemeenschap en dat is indrukwekkend. We kwamen bij mensen thuis en ontdekten dat zij niet eens water hadden. We hebben met mensen gepraat die de Rode Khmer hebben meegemaakt en veel familie kwijt zijn. Ik ervoer vooral dat de mensen daar niet klagen. Ze zien het als hun lot en werken aan hun doel, het opbouwen van het land.'
Drie jaar na haar komst naar Nederland hadden Emilie en Jordan trouwplannen. 'We konden het er niet over eens worden of we in Frankrijk of Nederland zouden gaan trouwen. Daarom hebben we elkaar maar op de Bahama's het jawoord gegeven', vertelt ze lachend. De twee woonden toen nog in Nijmegen, maar waren op zoek naar iets anders. 'We gingen op vrijdag een rondje rijden en namen ook een deel van Maas en Waal mee in onze route. We zagen dit huis, en op maandag hadden we de koop al gesloten.'
Carnaval
Een jaar na de verhuizing werd hun dochter Elise geboren en ruim twee jaar later Chloé. 'Ik heb door onze kinderen mijn leven in Weurt opgebouwd', vertelt Emilie. 'Toen ze naar de peuterspeelzaal gingen was ik actief in de oudercommissie, op de basisschool was ik groepsouder en zat ik in de Medezeggenschapsraad. Tevens was ik bestuurslid van de bouwweek van Weurt en van sportvereniging de Korenbloem. Sinds een aantal jaar vier ik carnaval, dankzij een buurvrouw. Zij vroeg of ik meeging en leende me kleren. Ik vind het erg leuk, vooral de thema-avond op zondag. Jordan ging nooit mee, en dat kwam goed uit, want ik had dan oppas voor de kinderen', grapt ze. 'Twee jaar geleden werden we gebeld, of Elise page mocht worden, en sindsdien viert Jordan ook min of meer carnaval.'
Weurt is een thuis voor Emilie geworden. 'Ik ga graag naar mijn ouders, maar Weurt is mijn thuis. Iedereen kent elkaar en we zorgen hier voor elkaar. Als de kinderen ergens spelen krijg ik een appje. Dat vind ik erg prettig. Ik heb hier alles. Mijn gezin, mijn werk zit hier vijf minuten vandaan en ik kan op mensen terugvallen. Weurt is een sociaal dorp.'